Hep diyorum ya eşcinselliğin geleceği için, inkar edilmemesi için kendinizle barışmanın yanı sıra "açılın" diye, aslında o kadar da kolay olmadığını tabi ki biliyorum. Eşcinsellik konusunda biraz rahat olanlar aile, çevre ve en önemlisi de ekonomik anlamda bağımsız olanlar.
Erkek egemen toplumda "Benim ailem eşcinselliğimi kabul etti, bana destek oluyorlar, eşcinselliği normal karşılıyorlar" demek çok nadir bir söylemden ibaret olsa gerek. Kabul etmek zorunda kalan aileler oluyordur mutlaka ama bu konuda ne kadar samimidirler. "Keşke olmasaydı" deniliyorsa mecburiyetten bir kabul vardır.
Kabul edenler de eşcinsel çocuklarına karşı özgürlük anlamında ne kadar toleranslıdırlar? Eşcinseller aşk ve seks hayatlarını gizlemeden-saklamadan-çekinmeden topluma karşı değil, ailelerine karşı bile yaşayabilmekte midirler? Eğer eşcinseller ailelerine açıldıktan sonra eşcinselliklerini gizlerkenkinden daha sıkıntılı bir eşcinsel yaşamları varsa, eşcinselliğin kabul edilmesi dışında bireye bu açılımın ne gibi bir faydası olacaktır? Eşcinsellerin açılmak istememelerinin en büyük sebebi de aile gibi manevi unsurların dolaylı da olsa baskısı yüzünden, kendilerini duygusal ve cinsel anlamda gerçekleştirememe kaygıları olabilir mi?
Hatta attıkları her adımdan bile çekinir hale gelebilirler eşcinseller bütün yaptıklarının, bütün ilişkilerinin eş-cinsellik olarak algılanabileceği korkusu yüzünden. Arkadaş, akraba çevresininse sanki eşcinsellik bulaşacakmış gibi çekinmesi, çekmesi kendini eşcinsel ve ailesinden cabası.
Aile topluma karşı başlarını eğmemek için çocuklarının eşcinselliklerini kabul etmezler gibi görünse de, aslında içselleşen heteroseksizmden dolayı eşcinselliğe bir karşıtlık vardır yapıda. Çaresi olsa kurtarmazlar mı çocuklarını eşcinsellikten? İçinde yaşadığımız erkek egemen kültürde daha hiçbir aile "Batı"daki aileler gibi çocuklarının cinsel yönelimlerinin kendilerini ilgilendirdiğini kabul edemez.
Batı'da bilinçli ailelerin çocuklarını nötr yani cinsiyetsiz yetiştirme gibi bir durum söz konusu şu sıralar basından öğrendiğimize göre. Amaç burada algılandığı gibi çocukları cinsel kimlik bunalımına falan sokmak değil. Sadece heteroseksit yapıdan etkilenmelerini önleyip, ileride gerçek kimliklerine karşı barışık olmalarını sağlamak.
"Biz" de ise tam tersi yapılıyor çocuğun kendisini bulmaması için. Baskı altında yetiştirilip, heteroseksizm içselleştirildikten, yani yirmi yaşını bitirdikten-başgöz edildikten sonra "Ne hali varsa görsün" denilir ama denilmiyor aslında, o yaştan sonra da özgür olunmuyor; Hem topluma karşı, hem de kendine karşı.
Yaptıklarının hesabını çevrene, topluma vermek zorunda kaldığın gibi, kendin de içinden geldiği gibi özgürce davranamıyorsun. Çünkü doğrunun-yanlışın ne olduğunu heteroseksizme göre öğrenmişsin ve yaptıklarından suçluluk, pişmanlık duyuyorsun. Toplumdan önce kafanın içindeki seni engelleyen ahlak gibi, erkeklik gibi manevi unsurlara hesap vermek zorunda kalıyorsun. Dolayısıyla eşcinsel olsan da, kendine karşı bile homofobik oluyorsun. Böylece hem kendine, hem de herkese karşı mücadele veriyorsun. Gizli bir eşcinsel olmaktan başka da çare bırakılmıyor.
Açılmak kolay değil toplumumuzda ama açılmamanın da açılmaktan bir farkı yok ki aslında. Psikolojik baskılar, kendini ertelemeler, kendinle barışamamalar, şüpheli bakışlar, gına getiren sorular, arkandan konuşmalar, bilinecek-öğrenilecek korkuları, kısacası erkekliğe zorlamalı ve zorlu bir hayat. Bu yüzden eşcinsellikten çok gizli bir şekilde gerçekleştriebileceğin cinselliğini, cinsel yönelimini düşünmek zorunda kalıyorsun açılınca belki ondan da mahrum kalabileceğin için.
"Bir arkadaşım var" diyeceğim ama bir çok arkadaşım var aynı konumda. Ailesinin eşcinselliğini bilmediğini iddia ediyor. Oysa eşcinselliğinin şüphelenilecek hiçbir tarafı kalmamış. Yaşı elliye merdiven dayamış ve görsel olarak üst seviyeden feminen; saçlar ve tırnaklar uzun, kulakta renkli-çiçekli küpeler, desenli tayt pantolonlar. Tabi ki hiç evlenmediği gibi, karşı cinsle de duygusal veya cinsel hiçbir yaklaşımının olmadığı da bilinen bir gerçek ailesi tarafından. Buna rağmen hala "Ailem eşcinselliğimi bilmiyor" diyor.
Bu durum toplumumuzda görünen çift taraflı gerçeklerden kaçış durumu. Çocuklarının eşcinselliğini itiraf etmesi onların da çocuklarının eşcinselliğini kabul etmesi, eşcinselliğe karşı bir çaresizlik durumu. Belki de "Bir gün düzelir, doğru-hetero yolu bulur" umuduyla yaşamak gerçeklerle yüzleşmekten daha işlerine geliyor. Suratlarına eşcinsellik gerçeği açıklanınca hakaret gibi algılanacağı için, söylentilere kulak tıkayarak hayat boyu sağır ve kör bir yaşam, yüksüz-hafiflemiş doğal yaşama tercih ediliyor.
Her şeye rağmen bir evlenseler, bir çocuk sahibi olsalar eşcinsel evlatlar çevreleri de rahatlayacak, kendileri de. Ama ne yazık ki umut gerçekleri değiştiremediği gibi heteroseksist gönlü avutamıyor da. Ya gerçeklerle yüzleşeceksin, ya da heteroseksist tarafınla kaçtığın-yüzleşemediğin zaman-zaman homofobi şeklinde patlayan eşcinsellik gerçeğiyle hayat boyu mücadele edeceksin içinde-dışında.
Hiçbir heteroseksist yapı da eşcinselliği kabul etmeyeceğine göre, eşcinsel hakları için mücadele ve ailelere eşcinselliği kabul ettirme fedakarlığı, ayrımcılığın olmadığı uzun vadeli bir gelecek için eşcinsellere düşüyor ne yazık ki.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder