Transseksüellikle eşcinsellik arasındaki ince çizgi: homofobi!

Diyor ki transseksüeller, "Eşcinsel erkeklerle beraber olamıyoruz. Heteroseksüel erkek istiyoruz. Eşcinsel olduğunu öğrenirsek ilişkimizi kesiyoruz.". Biz eşcinseller de transseksüellerle beraber olamıyoruz. Çünkü kadınlığı çağrıştırıyor! Ama transseksüeller kendilerini heteroseksüel olarak yutturan erkeklerle beraber oluyorlar. Demek ki her şey kafada bitiyor. Bu çocukluktan itibaren heteroseksizmi içselleştirip eşcinsellikten nefret etmekten, homofobiden başka bir şey değil. Zaten transseksüeller bedenlerinden, penislerinden nefret etmiyorlar mı? İnsan erkek değilim diye doğanın yarattığından nefret ediyorsa, üstelik o organla kendini gerçekleştirebilecekken, yerine koyacağı organın-vajinanın hiçbir fonksiyonu olmayacakken düşüncede bir problem var demektir. Siz doğar doğmaz pipinizden nefret etmiyorsunuz ki; ne zaman toplumsal cinsiyet rollerini içselleştirip benimsemeye başlıyorsunuz, heteroseksizmin dışında kalma korkusuyla kadınlaşıyorsunuz veya trans erkekler de erkekleşiyor. Daha düne kadar kendini eşcinsel olarak tanımlayanlar, heteroseksist dünyanın etkisini hissetmeye başlayınca birden heteroseksüelleşiyorlar, homofobikleşiyorlar. İster transseksüel olun, ister ben heteroseksüeller dışındakilerle beraber olmam diyin, eşcinsellikten başka bir şey değil ki sizin ki. Her zaman dediğim gibi biyolojik erkeklik sadece cinsel organ, kıl-tüy veya hormon meselesi değil ki... Ne yaparsanız yapın, doğuştan getirdiğiniz erkekliğinizi veya kadınlığınızı kamufle edemezsiniz. Trans bir arkadaşım bir heteroseksüelle vedalaşırken, sen dönme misin demiş heteroseksüel erkek. Trans da nereden anladın demiş. Hetero da yaba gibi ellerinden demiş. Yaa dünyanın en güzeline dönüşseniz de tarns kadınlık asla ve asla kabul edilebilir bir kadınlık arzedemez. Üzülseniz de, kırılsanız da pörtlüyor işte bir taraflarınızdan. Niye kendinizi kandırıyorsunuz ki bu konuda çok güzel olduk diye falan? Aynı şekilde trans erkekler de... Mümkün mü erkek olmak? Ancak psikolojik olarak kendinize olan nefretinizi, homofobinizi bir nebze olsun iyileştirebilirsiniz ama o kadar. Sonu gene hüsran heteroseksüel eş beklemek yüzünden. Geçiş ameliyatından sonra hayatı tecrübe etmiş bütün transseksüellerin en büyük hayal kırıklığı heteroseksülelerle bir geleceklerinin olmaması değil mi? Özgüvenini kazanmış tecrübeli transseksüeller bunu itiraf ederlerken, çürük temeller üzerine yeniden hayal kurmak bana transseksüeller adına çok üzücü geliyor. Gerçekten keşke heteroseksizmin egemenliğinin sona erdiği ve farklılıkların dışlanmadığı bir seviyeye gelebilse de dünya, transseksüeller de heteroseksüellerine kavuşabilseler ama o kadar özgür bir dünyaya kavuşulunca zaten transseksüellik olmayacak ki herkes bedeniyle barışacağı için homofobi olmayacağından. Trans lezbiyenlik falan homofobiden başka bir şey değil. Kendini trans kadın olarak tanımlıyor ama kadınla beraber olabiliyor öyle veya böyle ve de ideal ilişkisini ameliyatını olmamış trans kadınlar. Eşcinsel ilişkiye asla giremiyor. Neden; homofobik. Aslında translar geleceklerinin umutsuzluğunun farkındalar ama homofobilerini yenemiyorlar işte... Homofobi sadece eşcinsellere karşı bir nefret olsaydı, şimdiye kadar çoktan çözülürdü. Toplumsal kaynaklı da olsa kişinin kendine olan nefreti daha çetrefilli yapıyor sorunu. Homofobi eşcinsellere olan nefretten çok, eşcinselliğe olan nefret asıl. Kimde eşcinsellik olduğu değil sorun.