Homofobi niye vardır; heteroseksüelliğin normalliğinden değil, eşcinsellerin kendileri için mücadele etmemesinden. Zorda kalınca pes ediyorlar; bu kadar basit.
Homofobi bana niye işlemiyor, ben niye özümü seviyorum, muhafaza ediyorum, ayak diriyorum heteroseksizme söyler misiniz?
İnsanca yaşamak için niye bahaneler yaratıyoruz, dolambaçlı yollara başvuruyoruz..?
Engeller varmış ve dayanaklar sunuyoruz homofobiye ayak direyemememize...
İçimizden gelen isteklerimize, arzularımıza bile şüpheyle bakıyoruz.
Kendimizden vazgeçiyoruz eşcinselliğimizden vazgeçerek, hayallerimizden vazgeçiyoruz, geleceğimizden vazgeçiyoruz, doğamızdan vazgeçiyoruz, yaşam zevkimizden vazgeçiyoruz.
Ne saçma bir şey heteroseksizme uyum sağlamanın konforlu bir şey olduğunu sanmak.
Homofobiden dolayı acı çekiyorsa eşcinseller, bu kendileri yüzünden unutulmasın... Her gün kaç eşcinsel kendisinden, doğasından vazgeçerek homofobiye prim veriyor biliyor musunuz?
Bu yazı niye yazılmıştır; açılımını yapan bir eşcinsel ailesinin sağladığı imkanları kaybetmemek, çalışmamak için eşcinselliğinden vazgeçmiştir. Tedavi olacakmış. Söz vermiş ailesine.
Söz vermesi de sorun değil... Hayat boyu arada kalmaz ve tereddütler yaşamaz, bağımsızlığına kavuşunca eşcinsellik sorun yaratamaz umarım hayatında.
Eşcinselliğini ertelersen mutsuz olursun diyorum; yaşayınca da mutsuz oluyorum diyor mutsuzluğunun sebebinin eşcinsellik değil, homofobi olduğunu düşünemeyerek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder