İki kelime etmezsem çatlardım bu etkileşimden sonra. Es geçtim, geçtim ve tıkladım çocuk ses Amira'nın haberini. Videosunu da izledim ama ne izlemek. Sesini duyduğum anda, herkesin yaşadığı şaşkınlığı ben de yaşadım, müziğe tapan biri olarak hem de herkesden daha çok yaşadım. Bu performansın o yaştaki bir çocuk için mantıklı bir açıklaması olabilir mi bilmiyorum. Çocuk şarkı söylemiyor da, sanki 80 yıllık bir ömrü dolu-dolu tecrübe etmiş, yaşanmışlıkları karşısındakine de yaşatıyor gibi de. Sadece sesi ve yorumuyla değil, mimikleriyle de pekiştiriyor bu yaşanmışlığı. "Büyümüş de küçülmüş" esprisinin klişesi değil de, gerçek bir ispatı gibi bu çocuk. Çocuk olduğunu ne zaman anlıyorsunuz? Şarkı bittiği zaman seyircinin dilini yutmuşcasına beğenisine verdiği çocukça tepkiden. Çocukça memnuniyeti bile o kadar profesyonelce, o kadar ölçülü ki, sanki mükemmel bir oyuncunun kusursuz rol kesmesi gibi. Belki bu çocuğun bana hissettirdiklerini abartıyor sayılabilirim ama bir çok sanatçı geçinenden çok daha sanatsal bir yorumu var bence. Reenkarnasyonun karşılığı benim için her zaman küçük yaştaki müzisyenler olmuştur. Yoksa müziği uzun süre tecrübe etmemiş bir insan, müzik diliyle bu kadar sağlam ifade edemez duyguyu.
http://www.youtube.com/watch?v=VBMfgLvRZJs
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder