Biz eşcinseller heteroseksüelliği kabul ediyoruz ama heteroseksüeller homofobik değilim dese de, en sevdiklerine eşcinselliği yakıştıramıyor. Heteroseksüellerin eşitlikçiliklerinin sözde olmasının ve eşcinselliği samimi olarak kabul edememelerinin altında yatan gerçek, tıpkı heteroseksist bir dünyada bazı eşcinsellerin bile heteroseksüelliği normal karşılamalarının altında yatan heteroseksüelliğin tek normal olarak dayatılma sebebiyle aynı olabilir.
Homofobinin altında yatan sebep, içinde yaşadığımız heteroseksist kültürü içselleştirmek olabilir ama, homofobinin belirleyiciliğinde insanın yapısal-genetiksel olarak korkaklığı daha önemli bir faktör bence. O yüzden homofobiden dolayı birilerini suçlamadan önce, önce kendi içimizdeki homofobiyi yenmek için çaba sarf etmeliyiz. Yoksa antihomofobi birilerinin varoluş çıkarlarına malzeme olmaya devam edecektir.
Homofobi, kişilerin en yakınlarının, en sevdiklerinin eşcinsel olmasından rahatsız olmadığı noktaya geldiği zaman bitebilir ancak. Yoksa eşitlik, özgürlük sözde kalmaya mahkumdur. Ben kendim eşcinsel olmayı kabul edemiyorsam, çocuğumun, eşimin eşcinsel olduğunu kabul edemiyorsam, bu eşcinselliği kabul etmek değildir.
Ben eşcinsel olarak yanımda, eşcinsel olmaktan rahatsızlık duymayan birinin dostluğuna inanabilirim ancak. Eşcinsel haklarını savunacak ama kendine, çevresine, yaşamına eşcinselliği yakıştıramayacak. Bu tip insanlar eşcinselliği hiç beklenmedik anda yarı yolda bırakacak tipte insanlardır. Gerçek eşcinsel dostluğu, en heteroseksist ortamda bile eşcinsellerin yanında durabilen, onun koluna girebilen, hatta heteroseksüel olmasına rağmen sırf eşcinsellere destek vermek için "eşcinselim" diyebilmekle mümkündür.
Mesela en yakın kadın arkadaşlarım kocalarının eşcinsel yakınlaşmalarına panter kesiliyorlar. Belki eşcinseller arasında bile yaşanan bu öğrenilmişlik durumunun, kadınca sevdiğini kaybetme korkusunun yarattığı bir aşk mülkiyetçiliğinin dışa vurumdur ama homofobi de gerçekleri kabul edememek, heteroseksist mülkü korumak değil midir? Heteroseksizmin korkusu da bireylerini eşcinselliğe kaptırmak değil midir? Ha kadınca erkeğini kaybetme korkusu, ha erkek dünyanın bireylerini kaybetme korkusu. Sonuçta eşcinselliğe karşı bir korku değil mi homofobi öyle ya da böyle. Nefret de bu kaybetme korkusunun paralelinde peydahlanmıyor mu?
Sonuçta her türlü ve kayıpta eşcinseller zarar görüyorsa, homofobi her şekilde homofobidir. Eşcinsellik her şeye rağmen kabul edilmiyorsa gene homofobidir. En sevdiğini eşcinselliğe feda edemedikten sonra homofobiksindir, bu kadar basit.
Ben nerden bileyim o zaman senin gerçekten homofobik olmadığını, samimi bir eşcinsel dostu olduğunu. Gösterin bana eşcinselliği kabulünüzü kocanızı veya çocuklarınızı eşcinsel olarak lanse ederek. Eşcinsel olarak tanımlanmasını bile istemezsiniz değil mi? Eşcinsellik olsun ama sizden uzak olsun.
Toplumsal yaşamın içine karışamadıktan sonra ben ne öğrendim eşcinselliğin kabulünden. Biz eşcinseller hiçbir şekilde öteki olmak istemiyor, yaşam kültürünü herkesle birlikte oluşturmak itiyoruz. Kıyıdan eşcinsellere ayrılan parsellerle eşcinsel dostluğu, eşitlik, özgürlük ve insanlık olmaz.
Eşcinsellerin yanındaymış gibi durup da, aslında bilinçli bir şekilde onları kendinden uzak tutmaya çalışmak direkt homofobiden daha kötüdür. İkiyüzlü bir homofobikliktir bu. Böyle samimiyetsiz ikiyüzlü bir eşcinsellik taraftarlığı durumunda dostumuzun-düşmanımızın kim olduğunu bilemeyeceğimiz için, direkt homofobiden daha tehlikeli bir durumdur bu sözde dostluk.
Samimiyetsiz birilerine güvenerek yapacağımız eşcinsellik mücadelesi, bizi tamamen bitirebilir. Düşünün eşcinsel olmayan ama eşcinselliği savunan birine güvenerek, bütün planınızı bu doğrultuda yapıyorsunuz. Bu dost bildiklerimiz mücadeleden çekildiği anda "küt" diye gideriz. O yüzden ben en çok kendi mücadelemizi kendimiz yapmamız taraftarıyım. Taşıma suyuyla değirmen dönmez çünkü.
Tamam karşılıklı çıkar ilişkisinde bulunalım, haklarımıza kavuşuncaya kadar birilerinin bizden çıkarını fırsat olarak değerlendirelim ama gene de heteroseksizmin her durumuna karşı uyanık olalım. Bu bir güvensizlik değil, uyanık olma durumudur. Hem heteroseksizm ve bireylerine karşı güvenmemiz için bir sebep mi var? Ama güvenmememiz için hayatımızı kaybetme gibi riskli gerçek var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder