Mutlu olmanın yolu kişinin kendisiyle iç barışından geçer öncelikle. Kişi şekilci dünyanın etkisine rağmen gerçekleriyle yüzleşebilmeli, gerçeklerini sevebilmeli ve hayatı olduğu kabul edebilmeli ve olduğu gibi-doğal yaşamasını öğrenmeli. Bedenimizi sevmeliyiz, kimliğimizi sevmeliyiz... Başkası gibi olarak sağlıklı ve mutlu yaşamak mümkün mü ki zaten? Duygularımı bedenim çok rahat taşıyabiliyor ve gerçekleştirebiliyor. Çünkü ben doğal olmasaydım doğa beni yaratmazdı. Düşünüyorum da dünyadaki toplumlar arası savaşları ve kişilerin kendi içlerinde kendilerine karşı verdikleri savaşları; çok anlamsız... İnsan neticesi olmayan, kendisini hiçbir yere götürmeyecek olan bir savaşı verir mi? Bu savaşlar insanlığımızdan, doğamızdan ödün vermekten başka bir şey değil. Sistem çıkarına uygun bir düzenek oluşturmuş, her şeyi ve herkesi öğütmek istiyor. Ne saçma; sınır savaşları veriliyor, beden savaşları veriliyor... Sevgiyi öğrenmek, sevmek bu kadar zor mu? Yapılar nefrete ve savaşa mı programlanmış acaba? Bu ruhla, bu bedende yaratıldığım için evrenime sonsuz teşekkürler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder