İnsanın karşısındakini anlayamaması, kendini onun yerine koyamaması cahilliktir evet
ve kendi bildiğini karşısındakine dayatmak vicdansızlıktır, insanlık dışıdır.
Bir de ne geçiyor ki, geçecek ki eşcinsellerin sevgisini engelleyerek; zorla sevgi olur mu; insan içinden gelmeyen bir şeyi ne kadar sevebilir; bir eşcinsel de karşı cinsi sevemez; sen heteroseksüel olarak hemcinsini sevebiliyor musun aşksal anlamda? Ben eşcinsel olarak sevemiyorum, sevemem de...
Bize yaşatılanlardan dolayı elbette üzülüyoruz ne kadar teselli bulmaya çalışsak, hayata pozitif yaklaşsak, içimizdeki sevgiyi muhafaza etmeye çalışsak da. Seviyorsun ve bunu hayata geçirmek istiyorsun ama sanki kötü bir şey yapıyormuşsun gibi engellenmeye çalışılıyorsun, dışlanıyorsun bu yüzden, ayrımcılığa maruz kalıyorsun. Seni seven ailen bile kapıya koyabiliyor seni; hatta en başta onlar... Peki bizi sevmeyenlerin, kitaplarına uymadığımız insnaların arasında ne kadar yerimiz olabilir de bunun için üzülmeliyiz? Değer mi seni anlamak istemedikleri için, senden nefret edenleri kaybettiğin için üzülmeye? Yeter ki taş koymasınlar artık yoluna...
Hayat kolay değil elbet ama yaşamak için emek verirsek daha değerli, daha anlamlı olmaz mı? Bir anda karşınıza çıkan şeyi ne kadar çok seversiniz ve değeri olur; emek verdiğiniz şeyi ne kadar çok seversiniz ve anlamı ne olur? Elbette ikincisi. Ben emek verdiklerime daha değer veririm, onları kaybetmekten korkarım; çünkü onlarla bir şey paylaşmışımdır, ortak bazı değerlerimiz vardır... İşte hayat mücadelesi de yaşamak için bir emektir ve zorluklarla kazanılan yaşama hakkı daha değerlidir, daha önemlidir, daha vazgeçilmezdir, daha anlamlıdır çünkü...
Kendimizi sevmekten vazgeçmeyelim, içimizdeki sevgiyi muhafaza edelim yeter. Sevgili de bulunur, dost da bulunur kendimizden emin olduktan sonra. Biz olmazsak, hiçbir şey olmaz çünkü...
Yalnız değilsin, unutma...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder