Sıra bana geldi!

Sevdiğim işi yapmadığım için, kendimi mesleksiz olarak görüyorum ama sağlık sektöründen emekliyim. Hal böyle olunca sağlık konusuna yabancı değilim. O yüzden çevremdeki insanlara bu konuda yardımcı olmaya çalıştım hep. Hep şunu düşünmüşümdür. Benim doğma sebeplerimden biri de anneme bakmaktır. Ailenin 7. çocuğu olarak yeğenlerimle aynı yaşlarda doğmuşum. Eğer sağlıkçı olmasaydım, annemle bu kadar doğru bir şekilde ilgilenemez, belki de onu bu kadar yaşatamazdık. Çünkü, üzülerek söylüyorum, içinde yaşadığımız sistemde eğer bilinçli olmaz isen, işinin takipçisi olmaz isen, sağlıklı bir şekilde yaşamak biraz mucizelere kalmış bir şey. Mesela annemin birinci ameliyatını devlet doktoruna, devlet hastenesinde para vererek yaptırmıştık 80'lerin sonuna doğru. Eskiden bıçak parası diye bir şey vardı. İkinci ameliyatını devlet, sigorta ve üni. hastanelerinde yaptıramadık ve çareyi özel hastanede bulduk. Şans eseri maharetli bir doktora düşmüşüz ki, safra kesesi diye girdik, nakil ameliyatıyla çıktık süreçten ve geçecek olan iki-üç gün belirleyicisi olacaktı annemin hayatta kalmasında ve 17 sene daha yaşadı. Bu ameliyattan önce haber gelmişti annen sarılık olmuş diye. Eğer... aslında düşünmek, konuşmak bile yersiz.... Kurum hastaneleri çare bulamamış veya gereken ilgiyi göstermemiş, sonra bye bye..! olabilirdi eğer ilgilen(il)meseydi-M. İşte insan hayatı bu kadar değeriz olabiliyor ülkemizde. Paran varsa daha şanslısın ama her şeyden önce sevgi gerekiyor. Annem ölürse ben yaşayamam diyordum. Belki de anne aşkı anneleri yaşatan. Hiç mi olumsuz süreç yaşanmadı annemle aramda? Tabiki de psikolojimin kaldıramadığı dönemler çok oldu. Keşke, keşke... Çok zor onsuz yaşamak ama yaşanıyor işte. Hayatım hastanelerde çok geçti. Alışkınım. Korkmam, ürkmem ameliyatan, kandan, vesaireden. Çok önemli tıp. O olmasaydı yaşamak çok zor ve kısa. Keşke bu konuda bilinçli olsak, bu işin işin uzmanları da aşkla yapsa bu işi ticarileştirmekten öte. Sonunda sıra bana geldi. Hayırlısıyla diyelim...