Barış Manço'yu hatırlamak sadece doğum ve ölüm günlerine mahsus bir şey değil benim için. Çocukluğumda ilgimi çeken ilk figürdü benim için Barış Manço. Saçları, takıları, aksesurları, şarkı söylerkenki mimikleri... Sadece benim değil, koskoca bir ülke için aşktı Barış Manço... Onu sevmeyen, yüreğine, gönlüne kazımayan var mıdır? En azından herkesin hafızasını zorlamıştır. Çünkü o çok farklıydı, çok doğaldı, çok insandı, vicdandı, sanattı, sanatçıydı, müzikti, şarkıydı, anlayacağımız şekilde ders veren, bize hayatı sevebileceğimiz şekilde öğretendi... Benim için ise bir heyecandı ve hala da öyle; düşündüğüm zaman sarsılıyorum. Kısaca çok yüce bir aşk benim için. Bencillik yapmayayaım ama milyonlarca insanın onu çok sevdiğinden eminin. Ona olan duygularımı ifade etmek, insanın çok sevdiğini dile getirmeyince yapamadığı gibi bir şey... Sürekli yeni fotoğraflarını ararım internette (Ve bugün bir elimde olmayan fotoğrafını daha buldum), albümleri zaten seri olarak yedekli bir şekilde mevcut, şarkılarını dinelerim ve izlerim sürekli... Ve en çok "Yaz Dostum" şarkısını. Bir yılbaşı gecesi çekilen görüntülerdeBarış Manço, şarkısını çok efsane söylemiş vücut dilini de kullanarak... Zaten Barış Manço demek vücut dili de demek..! Barış Manço sevgisi sadece ülkemizle de sınırlı değil. Bugünlerde bu sevginin vücut bulmuş haliyle karşı karşıyayım. İranlı bir sığınmacı arkadaşımız kendini İranlı Barış manço olarak lanse ediyor. Saçlar onun gibi, bıyıklar onun gibi... Tabi çok mutlu oluyorum Barış Manço sevgisini gördükçe...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder