11 Ekim 2016 Salı

Sevdiğinle onsuz bir hayat yaşamak çok zor


İnsan sevdiğini kaybedince geçmiş yaşam sahneleri hiç gözünün önünden gitmiyor. Yaptığın her harekette onunla paylaştığın bir hayat aklına geliyor. Onsuz, onunla bir hayat yaşamaya devam ediyorsun... Hayat devam ediyor ama tam olarak mutlu olamıyorsun. Yaptığın her şeyde bir eksiklik oluyor. Ne yaparsan yap bir şeyler yarım oluyor... Mutlu olamıyorsun tam olarak... Bir tatminsizlik oluyor hayata dair. Bu hep böyle devam eder mi, zaman normal yaşama döndürür mü bilmiyorum... İyiyim diyorsun, iyi olmaya çalışıyorsun, iyi görünmeye çalışıyorsun, belki bir problem de yok, hayat devam ediyor ama dediğim gibi insanın içinden bir şeyler eksiliyor ve yarım yarım, yarım yamalak yaşıyorsun işte. Özlüyorsun onu, seni mutsuz ettiği, kızdırdığı anları bile özlüyorsun... Kokusunu özlüyorsun, sana olan sevgisini özlüyorsun, sana seslenişini özlüyorsun... Hep boynun bükük kalıyor... Hep çaresiz... Belki de umudun bile, geleceğin bile önemi kalmıyor... Tek umut uhrevi olarak tekrar onunla görüşebilmek, buluşabilmek, yeniden bir hayat yaşayabilmek. Her konusu açıldığında kendimi tutamıyorum. Bu, gerçekleri kabul edebilmem adına rahatlamak için terapi mahiyetinde bir şey mi acaba? Onu sesli hatırlamak mı iyileştirecek acaba beni?

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder