Kendimi boşlukta gibi hissediyorum

Tam bir hafta oldu en sevdiğimden ayrılalı... Hayatımı normal, eskisi gibi aynı şekilde yaşıyorum ama tat alamıyorum, bir şeyler eksik ve kendimi boşlukta gibi hissediyorum. Onun varlığı bile yetiyormuş ayaklarımın yere basması için. Sanki yatağında yatıyormuş gibi veya köye gitmiş gibi hissediyorum. Gerçek gibi gelmiyor ayrılığımız; sanki rüya gibi. Hani rüya görürsün ve gerçek sanıp korkarsın ama uyanınca rüyaymış diyip rahatlarsın; aynı işte... Acaba rüya mı diye bekliyorum, uyanınca onu yanımda bulacağımı sanıyorum ama o rüyadan bir türlü uyanamıyorum. Hayat belki rüya, uyanmalarımız da rüyanın rüyası. Hangi hayatsa, orada buluşmayı umut ederek avutuyorum kendimi. Zor gerçekten... İçim hiç ferahlamıyor, kalbimde bir ağırlık var sanki... Eskisi gibi aynı kapasitede oksijen alamıyormuşum gibi. Özellikle son üç ayda yaşadıklarımız kabus gibiydi... Onu hastanelere bırakmak ölüm gibiydi. Çıktıktan sonra da iflah olamadık zaten. Son bir haftaya kadar umutlandım hep... Yapabilirim dedim ama olmadı işte. Son belliydi aslında ama benim kabul etmem çok zor işte. Ayrılık gerçeğini kabul edebilecek miyim ondan bile emin değilim. Herkesin bir yapısı var işte; benimkisineyse ayrılıklar dair değil.