Bazen insanlar o kadar anlamsız oluyorlar ki...

Hay aksi..! Yazıya uygun fotoğraf ararken bu karikatür çıktı karşıma. Yoksa anlattıklarımın karikatürdeki örnekle hiç alakası yok...

Bazen insanlar o kadar anlamsız oluyorlar ki, o kadar saçma, o kadar tutarsız, o kadar dayanaksız, o kadar akıl dışı, o kadar dengesiz, ne yaptığını bilmeyen, sadece bir gürültü, vızıltı...

Cevap versen olmuyor, anlatsan anlamıyor, alttan alsan üzerine yapışıyor, bağırsan-çağırsan değmiyor... Üzülüyorum, bitirmeye kıyamıyorum... Afralar-tafralar, kendini bir şey zannetmeler, kendini dünyanın merkezine koymalar...

Kendi kendilerine infilak etmelerini beklemek en doğrusu mu acaba? Fazla sürüncemede bırakmak da insanın kendisine zarar verebiliyor...

Yaa bazen insan iletişim kurduğu insanlardan hiçbir şey beklemese de olgun bir kişilik bekleyebiliyor...

Tabi göstermelik olgunlardan bahsetmiyorum. Dışarıdan baksan bir etiket gibi bir şey ama iç dünyası ego savaşlarıyla dolu...

Nankörlük de etkilemez beni biliyor musunuz... Çünkü ben güzelliğe yatırımın bana evrensel bir yansımasının olacağının farkında olan biriyim ama bir de "iyilik yap kötülük bul" durumları da çıkıyor ortaya...

Soruyorum kendime, "ben bu insana veya insanlara ne yaptım" diye... Kapımı çalmış, ben de buyur demişim... Durum bundan ibaret...

Bütün olarak kat edeceğimiz çok yol var... İnsanlar kafalarında kuruyorlar bir şeyleri ve bütünsel bakamıyorlar sanırım...

Tabi olaya sadece kendi açından bakarsan, sadece kendini haklı görürsün ve sana iyilik yapana bile düşman olabilirsin... Egolar devreye girince inanın insanın gözü hiçbir şey görmeyebilir, kendi ipini bile çekebilir...

O yüzden insan ilişkilerinde ölçülü olmak, gaza gelmemek en doğrusu... Birilerini kurtarmaya çalışırken bataklığa düşmemek gerekiyor...

Yani birileri de biraz kendisi için çaba sarf edebilecek türden olmalı... Kendisine hayırı olmayana, taşıma suyuyla değirmen dönmez..!