Görünürlüğümüze engeller homofobiyle mücadele için bir fırsat sayılmaz mı?

"Okulda, işte, kampüste; eşcinseller her yerde"diye slogan atıyoruz da, iş uygulamaya gelince sus-pus oluyoruz ve kabuğumuza çekiliyoruz, yer altında yaşamayı tercih ediyoruz...
"Homofobi var, o yüzden görünür olamıyoruz" demeyin bana...
Onu ben de biliyorum...
Her yerdeysen, gössstereceksin karrrdeşim!
Göstermedikten sonra, ne anlamı var eşcinsellerin her yerde olduğunu dile getirmenin...
Bizim amacımız sadece, insanları eşcinselliğin doğanın bir parçası olduğuna, bunun cinsiyetinin, türünün, yerinin, zamanının olmadığına inandırmaktan çok, hayatın içinde herkes kadar, heteroseküseller kadar eşit ve özgür yaşamak olduğunu da göstermek olmalı...
Bilmeyenler de var ama neyin ne olduğunu bilip bilmemek değil asıl mesele; eşcinsellerin hayatın içinde görünür olarak yer almasını istememeleriyle alakalı heteroseksizmin asıl mücadele etmemiz gereken tarafı...
Bu da şu aşamada, heteroseksist bir dünyada yaşadığımız için, her ne olursak olalım, o olduğumuz şeyi eşcinsel olarak olmakla, yaşamakla, kendimizi göstermekle mümkün...
Tabiki de engeller çıkacak karşımıza eşcinsel olarak varolursak ama bizim amacımız engelleri aşmak değil mi?
Engel olmasa zaten homofobi olmaz ve mücadeleye gerek kalmaz.
Yok sayılmaktansa, engellerin olması bile bir fırsat kimliğimizi ispat etmek için...
Heteroseksüeller heteroseksüel kimlikleriyle varoluyorlar tüm mesleklerde, tüm branşlarda, tüm alanlarda ama bir eşcinsel eşcinselliğini açıklayınca "aaa!" oluyoruz, şaşırıyoruz. Sadece heteroseksüeller değil, LGBTİ'ler bile eşcinsellerin kimliklerini açıklamasına şaşırabiliyorlar, hatta kabul etmekte bile zorlanıyorlar, "hiç ondan beklemezdim eşcinsellik" diye... Evet, gerçekten LGBTİ'ler bile heteroseksüelliğin normalliğine şartlanmış durumdalar...
Açık kimliğimizle ayrımcılığa maruz kalıyoruz evet ama ayrımcılığa maruz kalıyoruz diye hep böyle mi devam ettireceğiz..?
O zaman mızmızlanmaya hakkımız olabilir mi dışlanıyoruz diye..?
Heteroseksist bir dünyada yaşadığımızı unutmamalıyz ve varolmak istiyorsak, heteroseksizmin kurallarına göre değil, eşitlik ve özgürlük için mücadele ederek varolmalıyız...
Çünkü biz eşcinseller sadece cinsel yönelimimizle değiliz ki hayatın içinde...
Öyle miyiz; sadece cinsel yönelimimizle mi varız, o şekilde mi yaşıyoruz..?
Şahsım adına benim cinselliğim cinsel ihtiyaçlarım çerçevesinde kalıyor ve 100 parametrelik hayatımın % 1'ini oluşturuyor bu.
Hal böyle olunca da benim hayatın içinde eşcinsel olarak varolmam kimseyi rahatsız etmiyor.
İnanın insanların birbirlerini karakterleri yüzünden dışlamalarının yanında bile benim cinsel yönelimime karşı ayrımcılık kıyaslanamayacak derecede az, yok denilebilecek seviyede hatta...
Son 3-4 yıldır spora ağırlık verdim ve bu süreçte yüzlerce kişiyle tanıştım ama hiçbiri de "sen eşcinselsin seninle ne rakip olarak, ne de yan yana partner olarak maç yapmak istemiyorum" diyenle karşılaşmadım. Çünkü ben de aklımla fikrimle ve elimle kolumla yapıyorum sporu.
Çünkü ben 7/24 cinsellik düşünmüyorum ki, çevremdekilere de cinsel enerji saçmış olayım, onları rahatsız etmiş olayım...
Spor dünyasında yüzlerce eşcinsel sporcu vardır... Açılsalar ne kadar ayrımcılığa maruz kalırlar..?
Üstelik kalsınlar ki bu kamuda dikkat çeksin ve bunun bir ayrımcılık olduğu anlaşılarak dur denilsin.
İnanın görünmeye görünmeye, insanlar ayrımcılığa hayır bile demiyorlar.
Çünkü insanların önyargıları yıkılamıyor bizim gizliliğimiz yüzünden.
Yüzlerce eşcinsel hayatın içinde olsa, eşcinsellerin hayatın içinde sadece cinsellikleriyle varolmadıkları görülür ve yapılan ayrımcılıkların da haksız bir muamele olduğu anlaşılır.
Şimdi ben eşcinsel olduğum için spor yapamasam, bir kişi olunca kimse kaale bile almaz ama yüzlerce eşcinsel cinsel yönelimlerinden dolayı spor yapamasa, o zaman bir önlem alınacaktır değil mi bu ayrımcılığa..?
Ayrımcılığa maruz kalırım diye saklanmak yerine, ayrımcılığa maruz kalıp kalmayacağımızı deneyerek görsek ya; kalırsak da mücadele etsek ya...!
Biz eşcinseler önyargılarımız ve önyargılarımıza dayalı korkularımız yüzünden de varolamıyoruz hayatın içinde.
Ne acı değil mi eşcinsellerin kendilerine karşı önyargılı ve paranoyak olmaları...
Ayrımcılığa maruz kalırım korkusuyla kendimizi geri çekeceğimize, kalırsak mücadele etmeliyiz diye düşünmeliyiz.
Kimse kusura bakmasın ama hayatın içine de açık kimliğyle varolan eşcinsellerin duruşu, yılda bir defa kalabalığın içinde karambole bir şekilde pride'larda bulunanlardan daha onurluca...