Eşcinsellerin sevgisinin katili olmayın!

Aileler eşcinsel çocuklarına çok baskı yapıyorlar...
Din hocasına götürüyorlar, psikiyatıra götürüyorlar...
Tedavi edeceğiz diye de ailelerin duygularıyla oynuyor hocalar ve doktorlar da sırf maddi çıkarları için...
Devlet de buna müsamaha gösteriyor...
Eşcinseller ne yazık ki sadece homofobik bir toplumla mücadele etmiyorlar...
Hatta homofobik toplumdan çok ailelerine karşı mücadele vermek vermek zorunda kalıyorlar...
Çünkü dışarıdaki homofobi akşam eve gelince bitiyor ama evdeki homofobi sürekli...
Dışarıdaki homofobi seni aşağılayıcı ve dışlayıcı nitelikte ama evdeki homofobi, seni denek gibi iyileştirmek için hocaya, doktora götürüldüğün hastalıklı muamelesi boyutunda...
Aileler çocuklarını "heteroseksüele dönüşür mü?" umuduyla ordan oraya sürüklerken, çocuklarının umutlarını da söndürmeye çalışıyorlar...
Eşcinsellerin sevgiye hakkı yok mu, eşcinsel olarak kendilerini gerçekleştirmeye hakkı yok mu?
Nasıl bir kavram aile..?
Çocuğunu düşünen ve koruyan mı, yoksa düşünür veya korur gibi yapıp yok sayan, hatta yok etmeye çalışan bir kavram mı?
Açıkça söyleyeyim...
Aileler çocuklarını sevebilir ama onları tedavi ettirmeye çalışmaları, eş-cinselliklerinden vazgeçirmeye çalışmaları çocuklarını düşündükleri için değil; heteroseksist topluma karşı itibarlarını düşündükleri için...
Aile, çevre ve toplum, vesaire eşcinselliği kabul konusunda samimi değiller...
Tamam, anlamaya çalışabiliriz heteroseksist bir toplumda eşcinsel karşıtlığını ama olan bu esnada eşcinsellere oluyor...
Üzülmek mi dediniz..?
Eşcinsellik onurunun yok sayılması mı dediniz..?
Aşağılanmak, dışlanmak, nefret edilmek mi dediniz..?
Hepsini aşabiliriz...
Hepsini unutabiliriz...
Ama umut bile bırakmıyorsunuz ki hayata karşı eşcinsellerde...
Hayallerimizi bile elimizden alıyorsunuz...
En önemlisi sevgi katilisiniz...
Eşcinseller ancak kendi cinsini sevebilir aşksal anlamda...
Eşcinseller heteroseksüel aşk yaşayamaz...
Bu hiç kimsenin umrunda değil biliyorum...
Herkesin tek derdi erkek gururu...
Bu kadar vicdansız olmayın, diyorum...
Gerçi heteroseksist bir dünyadan vicdan beklemek çok saçma biliyorum...
Eşcinsellerin heteroseksist dünyaya karşı mücadele vermesinden başka hiçbir çıkar yolu yok...
Çünkü bu konuda insafa geleceklerini zannetmiyorum.
Ben özgür bir eşcinsel olarak yaşıyorsam, bu kimliğimden, eşcinselliğimden ödün vermediğim için...
Bu yazıyı yazarken ailem yanımdaydı...
Beni eşcinsel olarak var eden, kimliğime inancım ve kararlı oluşum...
Kendime inancımla, eşcinselliğime inancımla hiçbir şey kaybetmedim biliyor musunuz...
Ailemi de kaybetmedim, işimi de kaybetmedim, soyal hayatımı da kaybetmedim...
Küçük bir uyarıda bulunabilir miyim...
Yalnız aileler çok şey kaybedebilir çocuklarına ve onların eşcinselliklerine inanmayarak...
Geç kalmayın çocuklarınıza onları seviyorsanız...
Onları olduğu gibi kabul edin ve sevin...
Dışarıya karşı da onları oldukları gibi koruyun...
Homofobik dünyada eşcinselleri aileleri düşünmez ise, kim düşünebilir...
Ama aileler düşünmüyor ne yazık ki...
Onlar da heteroseksizmin bir parçası çünkü...
Çocuklarını feda ediyorlar heteroseksizme...
Yalan mı?
Çocuklarınızı aşktan, sevgiden mahrum bırakmayın...
İnsan sevgisiz, alksız yaşayabilir mi?