Homofobik bir anne, anne veya baba olmadığım için, anne ve babalara karşı empati kuramayacağımı iddia etmiş. Bu yüzden anne-babaların, çocuklarını heteroseksüelleştirme çabalarını hiçbir zaman anlayamazmışım. Şaka gibi değil mi? Bu tarz anne ve babalar çocuklarını, sözde sevdikleri ve düşündükleri için heteroseksüelleştirmeye çalışıyorlar. Çocuklarını yapılarından uzaklaştırmak ve onlara yapılarına ters bir şeyi zorlamak ne kadar onları sevdiklerini ve düşündüklerini gösterir acaba? Eşcinsel bir çocuğu, heteroseksüel bir yaşama zorlamak kadar mutsuz eden bir şey olabilir mi? Sevgisiz yaşayabilir mi canlı türü? Sevgi tek tip midir? Kim duyarlı kim duyarsız; çocuklarının sev(iş)me hakkını gasp eden anne-babalar mı, insanların doğuştan getirdikleri yapısal özelliklerine uygun yaşamalarını savunan ben mi? Bu tür anne-babalar göre ben, çocuklarının beynini yıkayan, onların heteroseksüelleşmelerinin önünde engel biriyim. Acaba ben mi beyin yıkıyorum, onlar mı yani anne-babalar mı beyin yıkıyorlar tabularla ve ahlakçılık yaparak? İnsanın yapısında olmasa, içinden gelmese bir şeyi birilerinin istemesiyle nereye kadar yapabilir ki? Bir de bir kişinin, bin kişinin yapısında olan bir şey değil ki eşcinsellik; milyonlarca canlıda, insanda olan, doğanın bir gerçeği. Anne-babalar heteroseksizmin maşası olarak, çocuklarını bırakın düşünmeyi, çok vicdansızlık yapıyorlar onlara karşı. Sadece kendilerini, kendi heteroseksist onurlarını düşünüyorlar. "Elalem ne der"in başka bir açıklaması olabilir mi? Ben açık bir eşcinselim ve ailem benden utanmadığı için, elalem hiçbir şey demiyor oysa; diyenler de çenelerini yoruyor sadece. Çünkü ben, biz duymuyoruz. Şunu da belirteyim... Ben çocuk sahibi olsaydım, bildiğimiz anlamda bir anne ve babadan daha çok düşünürdüm, gerçek anlamda düşünürdüm çocuğumu... Onu her haliyle kabul ederdim... O nasıl mutlu olacaksa o şekilde ve yapısına uygun yaşam tarzını desteklerdim. Ben o kadar duyarlı, o kadar empatik biriyim ki, hayvanları bile kendi çocuklarım gibi görüyor, anne-baba şefkatini onlara vermeye çalışıyorum. Eğer anne-baba olmak empati ve duyarlılığın temel koşulu olsaydı, homofobi olmaz, anne-babalar çocuklarını eşcinsel olarak da severler, onları eşcinsel olarak da kabul ederlerdi. Eğer anne-baba olmak insanı empatik yapsaydı, duyarlı yapsaydı, sırf cinsel kimliklerinden dolayı LGBTİ'lere karşı nefret cinayetleri işlenir, bu cinayetlere karşı duyarsız kalınır mıydı? Nasıl annelik-babalıksa, eşcinsel olduğu için çocuklarını dövüyor anne-babalar... Hatta...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder