Bu gün heteroseksüel bir arkadaşım, "Gerçekten erkek erkeğe aşık olunabiliyor mu?" dedi. Eşcinseller bu düşünceyi abes karşılamasın. Çünkü sadece bu arkadaşıma ait değil bu düşünce. Bir çok insanın beyninde eşcinsellik denilince direkt herkesin ters baktığı anal ilişki akla geliyor. Geleneksel toplumlarda cinselliğin tabu olması da önyargılara, gerçeklerin görmezlikten gelinmesine sebep olabiliyor. Empati denilen şey de öyle lanetlenmiş kişilere karşı kolay kolay kurulamıyor. Ancak eşcinseller bütün engellere rağmen topluma karışıp, onlarla birlikte bir hayat sürerlerse, samimiyet kurulduktan sonra empati kurulabiliyor. Çünkü hayatı onlar gibi yaşamaya başlayınca seni anlamaya çalışıyorlar. Paylaşım yapmadığın sürece belki korkuya dayalı, belki önyargılara dayalı koyulan mesafeler hep korunmaya çalışılıyor. Ama onlarla-heteroseksüellerle sosyalleştikçe senin cinsel yönelimini önemsemeyebiliyorlar, eşcinsellerin de 24 saat aralıksız cinsellik düşünmediklerini gördükçe seni kendilerinden biri gibi görmeye başlayabiliyorlar. Yani eşcinseller, transseksüeller homofobi ve transfobiye rağmen izole bir hayat sürmemeliler. LGBTİ'ler olarak ayrımcılığa maruz kalmak istemiyorsak, haklarımızla beraber heteroseksüellerle birlikte yaşamak için de mücadele etmeliyiz. Ayrımcılıklar bizi toplumsal yaşamdan soğutmamalı. İnadına karışmalıyız hayata önyargıların, yanlış bilgilerin yıkılması için. En doğru aktivizmin açık ve birlikte yaşamak olduğuna da, birlikte yaşayıp insanların bizlere karşı önyargısını kırdıkça daha çok inanıyorum. Toplumun eşcinseller hakkında önyargısında sadece eşcinsellerin suçu mu var; toplum bizim aşkımızı açık bir şekilde yaşamamıza izin verdi de biz mi aşkımızı sakladık? Homofobi yüzündan aşka inancımızı bile kaybettik. Çünkü hiçbir eşcinsel homofobi yüzünden ne aşka cesaret edebiliyor, ne de aşkı yaşayacak zaman ve mekan bulabiliyor ve gizli saklı, ucundan bucağından bir şeyler yaşamaya çalışıyor. Haliyle eşcinsellik diyince de insanların aklına direkt geliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder