Müziğin Efendileri: The Black Keys

The Black Keys... Daha orjinal bir tane daha albümlerini almayıp da, internet üzerinden bütün albümlerine sahip olup dinlediğim, müziklerine en çok bayıldığım grup diyebileceğim bir ikili The Black Keys. Acaba heyecanımı diri tutmak için mi sahip olmuyorum albümlerine? Yoksa plaktan dinlenmeyi hak edecek seviyede yüksek müzik yaptıkları için pikap ve plak sahip olacağım güne mi saklıyorum onları?

Müzikle ilgili bir şeyler karalıyorum, müzikologlar da teknik biçimde anlatıyorlar, müzik köşe yazarları övgülerini, yergilerini dile getiriyorlar ama belki de müzik anlatılmaktan çok sadece dinlenilecek bir şey. Ancak duygulara yaptığı etki dile getirilebilir belki. Ben de The Black Keys hakkında ne diyebilirim ki... Müzikte en çok önem verdiğim düzenlemeleri layığıyla yapıyorlar. Melodiyi desen dibine kadar kullanıyorlar. Sözlere hiç önem vermem zaten; melodi zaten bir duygu anlatımıdır. Vokaller desen şahane ötesi.

The Black Keys'i dinlemeye başlayınca şöyle oluyorum; önce beynime müziklerini zerk ediyorlar, sonra kafama müziğin tokmağını indiriyorlar, ondan sonra da yerden toplayıp toplayıp tokmaklamaya devam ediyorlar. Benim onların müziklerine teslim olmuşluktan aldığım zevkin ise rakamsal olarak ifadesi yok. The Black Keys dinlemek bir çeşit beyinsel orgazm gibi benim için, hayattan kopuş, bulutların üzerinde dolaşmak gibi...

Son albümleri gene harikanın harikası, şahanenin şahanesi, muhteşemin muhteşemi... 10 üzerinden sonsuz değer veriyorum. Çünkü tüm zamanların en iyisini yapıyorlar, bu sefer de aynı şeyi yapmışlar. Müziğin Efendisi benim için The Black Keys. Çünkü dinlerken hipnotize oluyorsun, kaçamıyorsun müziklerinden. Şarkılık değil, albümlük gruplardan. Boş şarkı olmuyor albümlerinde. Uzun soluklu grup, uzun soluklu albümler yapıyor anlayacağınız ve son albümleri "Turn Blue" ile bu sefer de öyle yapmışlar. Ahenkli bir kervanla hiç bitmesini istemeyeceğin bir yolcuğa çıkmış gibi oluyorsun son albümleriyle gene. Bir de akustik bir tat alıyorsun müziklerinden.