Eşcinselliğim homofobiden dolayı çok önemli ama beni var eden tek özelliğim bu değil. Eşcinselliğim, yok sayılan tarafıma karşı verdiğim mücadeleden dolayı öne çıkıyor. Eşcinsel olmasaydım başka alanlardaki hak mücadelerim ön planda olurdu ki şu anda tek savunduğum konu eşcinsel hakları değil. Hayvan hakları da çok önemli, kadın hakları da, yaşlı hakları da, mülteci hakları da, vesaire hakları da.
İnsanın hak mücadeleciliği sanırım yapısıyla alakalı olsa gerek. İnsanın korkak bir yapısı varsa, bir de çevresel baskı varsa üzerinde, tamamen pısıkıyor. Ama insanın yapısal olarak ne kadar korkak olsa da, yapılan baskı bir gün canına tak etmez mi, hatta o korkaklığını üzerinden atmasını sağlamaz mı? Yoksa içinde yaşanılan kültürel sistem ezilenler tarafından da onaylanıp destekleniyor mu?
Doğu'da bir baba 14 yaşındaki kızını elektirk borçları karşılığında evlendiriyormuş. "14 yaşındaki bir çocuk ne yapabilir?" diyebilirsiniz. Burada suçlu olan baba ve çocukları layığıyla korumayan Devlet tabiki de ama sadece çocuklar mı istismar ediliyor bu ülkede? Ya 18 yaş üstü kadınlara ne demeli veya diğerlerine? Haksızlıklara karşı sessiz kalan koskoca çoğunluğa ne demeli?
İnsanın koskoca bir toplum karşısına alması çok zor bir şeydir ve insanın canına mal olabilir ama boyun eğerek canımızı kurtarsak neye yarar hayatımızı feda ettikten sonra? Başkaları adına köle gibi yaşamak, yaşamak mıdır? Oysa mücadele ederek hayatımızı, "hayat gibi" yaşama şansımız olmaz mı? Ben çevreme boyun eğseydim bir eşcinsel olarak, açık eşcinsel olmaktan daha mı iyi hayatım olacaktı?
Lütfen kendimizi kandırmayalım "heteroseksist sisteme karşı çaresiziz" diye. Sistemi yaratan da, bize nasıl davranılacağını belirleyen de önce kendimizizdir. Eğer ben bir eşcinsel olarak ayakta kalabiliyorsam, kadın olarak da kalabilirdim. Kadın olmak eşcinsel olmaktan daha zor değil çünkü. Gerçekten insan kendine saygı duyuyorsa, daha güzel yaşamak için mücadele eder. Bu sayede gelecektekiler için de güzel bir yaşam hazırlamış olur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder