kafasına polisin gaz fişeğinin isabet etmesi sonucu komaya giren ve
45 kilodan 16 kiloya düşen
BERKİN ELVAN,
369 gün sonra yaşam mücadelesini kaybetti.
Ama ölümsüzleşerek...
Berkin milyonlarca insanın gönlüne girdi, onların evladı oldu, kardeşi oldu.
Ama iktidarın hariç.
Daha, ancak dün "geçmiş olsun" diyebildi Cumhurbaşkanı.
Ama Gezi olaylarında polislere "ben emir" verdim diyen Başbakan'dan hala bir ses yok.
Ben gerçekten yaşanılanlara inanamıyorum.
Dolaylı bir şekilde de olsa masum insanların ölümüne, yaralanmalarına sebebiyet vereceğim ve hala kendi davamı savunacağım.
İnsan haklı olsa bile nasıl bu kadar duyarsız olabilir ki...
Vicdan hiç mi sızlamaz siayasete rağmen?
Veya insanların acıları niye paylaşılmaz?
İktidar yolunda her şey mübah mıdır?
Beni politikanın insanları düşünmek, onları kurtarmak adına yapıldığına kimse inandıramaz.
İnsan yaralıyı bırakır da hala daha bir şeylerin-kendi ideolojilerinin siyasetini mi yapar?
Kendi doğrularını dayatmaya çalışırken, bu durumdan birileri yaralanıp ölüyorsa, birileri baskıları artık kaldıramıyorsa, insanın bir düşünmesi gerekmez mi?
Politika insanlar arası savaş olmamalı, insanlar arasında barışı sağlamalı.
Eğer birlik-beraberlik, herkesin yaşam biçimi ve hakları düşünerek sağlanmaya çalışılmıyorsa, böyle bir politikada bir art niyet ararım ben; hele ki insanları açık şekilde % 50'lik sınıflara ayırmak...
Terörist ilan edilmemek için, ben dile getiremiyorum bunun ne anlama geldiğini.
Çünkü ifade özgürlüğünü bırakın, artık yaşam hakkı mücadelesi vermek bile terörizme giriyor!
Yani iktidarın vatandaşı sayılabilmen için boyun eğeceksin, direnmeyeceksin.
En son bu ülkeyi facebook'a yerdirmem dedi Başbakan.
O ülke dediği, vatandaş saydığı kimler acaba?
Sadece kendi tarafının yer aldığı, onun ideolojilerini benimseyen taraf mı?
Siyaset bu olmamalı, kendi ideolojilerini dayatmak için iktidar olunmamalı.
Kıyıda köşede kalmış, hakları gasp edilmiş tek bir vatandaşı koruyabilmek için iktidar olunmalı.
Çünkü benim ideolojimden olanlar zaten otomatik olarak güvencede.
Tabi vicdandan bahsediyorum ki, o da iktidarda olmuyormuş öğrendiğim kadarıyla.
Başbakan olmak, herkese kulak vermek olmalıdır, kendi kafana, kendi öğrenilerine göre bildiklerini herkese dayatmak değil.
Uymaz, uyamaz. Herkesin yapısı farklıdır, buna bağlı olarak da yaşam biçimi.
Nasıl simsiyah bir hayat yaşamaları istenebilir ki insanlardan?
Yarın başa geçen diğerleri de aynı siyahlığı senden ister.
Empati kurmak bu kadar mı zor; niye karşısındakini anlamaya çalışmaz ki insan da, sadece kendi bildiğini okur?
İktidara inanılmaması gerektiğinin en büyük göstergesi de, iktidardakilerin söyledikleriyle yaptıklarının asla birbirini tutmaması.
İktidara sadece bencilce egoların tatmin edilmesi için geliniyor.
Oluşturulan onca düzen değiştirilmeye çalışılıyor.
İnsanlar mutsuz oluyor mu diye hiç düşünülmüyor.
Hele ki "mağduruz biz mağduruz" derken, diktatörce mağduriyetlik yaratmanın mantıklı hiçbir açıklaması olamaz.
Çıplakları zorla kapatmak için mi türban özgürlüğü istiyordunuz, özgürlükleri tamamen yok etmek için mi muhafazakarlık istiyordunuz, yargıyı kendi kafanıza göre yapmak için mi ele geçirmek istiyordunuz?
Bunun böyle olacağı en baştan belliydi ama hiç kimse gerçekleri göremiyordu veya görmek istemiyordu.
Şimdi görüyorlar mı peki?
Bizim halkımızda şöyle bir inanç var: Güçlü olan malı götürür. Başa geçip de kendi çıkarını düşünmeyen mi var?
Artık gücü ele geçirenin istediği şekilde at oynatması kanıksanmış.
Yanlışa "hayır, dur" deme zihniyeti yok insanlarımızda.
Sanırım kendileri de aynı zihniyette; gücü ele geçirmek ve çıkarını gözetmek.
Güce karşı gelen, başına gelenleri hak eder zihniyeti var insanlarımızda.
Peki Berkin Elvan gibi masumların ne suçu günahı var?
Kurunun yanında yaş da yanar değil mi?
Aferin!
Berkin Elvan'ın ölmesi sadece iktidarın sorumsuzluğu değildir; insan olamamanın neticesidir. Haksızlıklara karşı duyarsızlığın neticesidir.
Bunu ne zaman anlıyoruz; kendi başımıza gelince, kendi canımız yanınca.
Başımız sağolsun!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder