Homurdanan kitle

İnsan bazen homofobiklere karşı, yani eşcinsel düşmanlarına karşı bir şey yapmak istemiyor. Çünkü karşında sürekli homurdanan bir kitle görüyorsun. Doğayla, renklerle, insanlarla lüzumsuzca ve sebepsizce savaşan bir kitle. Formatlanmış gibiler. Bildikleri, öğrendiklerinin dışına çık(a)mıyorlar. Dayanakları da kendi kafalarına, kendi çıkarlarına göre din, ahlak, soy vesaire. Zaten bu tür kişilere yapılabilecek çok da bir şey yok. Ne bir şey anlatabilirsin, ne de seni dinlerler. Şimdi bu tür insanlardan insan haklarına dair bir beklenti içine girilebilir mi? Şahsen benim hiçbir beklentim yok. Tek isteğim benim sınırlarımı geçmesinler. Nefretlerini bana kusmasınlar. Homurdansınlar, kükresinler, hayatla, renklerle savaşsınlar anlamsızca ama bana bulaşmasınlar. Ama bulaşırlar. Sen sustukça kendilerini haklı bulup daha da cesaretleniyor homofobik kesim. Bu noktada tabi ki de kendimizi savunacağız. Benim anlatmak istediğim şu; Haklarımızın peşinde koşalım, sonuna kadar mücadele edelim ama bu kişilerden beklenti içine girmeyelim. Çünkü sağlıklı düşünebilen bir insan, bana benzemiyor diye karşısındakinden nefret etmez. Böyle bir insandan da ne bekleyebilirsin ki? Tek yapmamız gereken kendimizi sevmek, kendimizle barışmak, eşcinsel hakları ve onurumuz için birlik beraberlik içinde olmak. Homofobiklerin en büyük cesareti, eşcinsellerin cılız sesi zaten. Eşcinselliğimizin arkasında dursak tırsarlar.