Bu akşam İncilipınar Parkı kortunda tenis oynarken kulağıma yavru kedi sesleri geldi. Ağaca çıkmışlar ve inemiyorlar. Ortalama 3 aylıklar falan. Yükseklik 4 metre ve de düz bir dut ağaç olduğu için çıkıp indirmem çok zordu. Tenis oyunumuzun son bir saati boyunca ara ara miyavladılar. Bu esnada ne yapmam gerektiğini düşündüm; eve mi götürmeliydim 20 kedim olmasına rağmen, yoksa parkta çevre koşullarına kendileirni alıştırarak hayatta kalma mücadelesi onlar için daha mı avantajlı olurdu? 1 saat boyunca parkta onca insana rağmen, hiç kimse ilgilenmedi yavru kedilerle. Oyunumuzu bitridikten sonra sokak hayvanları barınağını aradım ama açmadılar telefonu defalarca aramama rağmen. Sonra hayvansever bir arkadaşıma, Ayşegül hanıma telefon açtım ne yapabiliriz? diye. O da itfaiyeyi aramamı söyledi. Yani kedileri ağaçtan indirip, parka bırakacaktık, yani parkta kalacaklardı. Sağolsunlar itfaiyeciler hemen geldi. Ağaçtan aldılar kedileri ama bir tanesi biraz korktuğu için saldırganlık yapmıştı ve kaçtı. Ben uysal olanı eve götürmeye karar verdim ama diğer kardeşini tek başına bırakmaya gönlümüz razı olmadı. Onun yanına da gidip ikna ettim ve eve getirdim yavruları. Bu arada beni yalnız bırakmayan Aynur ve yardımcı olan hanıma ve telefonla bana direktif veren Ayşegül hanıma çok teşekkür ederim. İtfaiyemize de özellikle çok teşekkür ederim. Evdeki diğer kediler tepki göstermedi yavrular küçük oldukları için ama onlar hala biraz korkuyorlar ama parktaki durumlarından daha iyiler ki, artık bağırmıyorlar. Biraz mama yediler, süt içtiler. En korktuğum evdeki kedilerin tepki göstermesiydi ama öyle bir sorun yaşammadı. Mesela Pırıl kedi eve geleli 6 ayı geçti, hala kabul etmiyorlar ve fırsat buldukça saldırıyorlar.
Kıssadan hisse...
Ben hasta veya kedi manyağı değilim kedilere karşı duyarlılığımdan dolayı. Bu bir insanlık, bir vicdan, bir duyarlılk meselesi. Eğer bakıma ihtiyacı olmasalar, ben niye onların bağımsız ve özgür yaşamasına istemeyeyim ki? Duyarlı insanların sayısının yok denecek kadar az olması, sanki ben bu dünyalı değilmişim hissi uyandırıyor bende. Neden bütün insanlar hayvanlara karşı sorumlu değiller? Lüks koltuklu milyonluk evlerde oturmak ve görgüsüzce bununla övünmek marifet mi? Terbiyesizler diyorsum açık ve net olarak bu tarz yaşayanlara? mağarada yaşar ama dünyadaki diğer canlılara karşı üzerime düşeni yaparım çok daha iyi. Anormal olan ben değilim, benim gibi düşünmeyenler. Sonunda iyiler kazanacak, göreceksiniz. İnsnaların gelecek ile ilgili hayallerini falan düşününce, gerçekten onların insanlıkları adına utanıyorum, nasıl bir insanlıksa?
Kediler oraya-parka nasıl gelmişlerdir? Mahallede rahatsız olanlar veya kedileri yavrulayınca, yavrularından kurtulmak için parka bırakmışlardır. Hep sokakta hayvanların daha iyi yaşayacakları dile getirilir. Bu aslında bir vicdan rahatlatma yöntemidir. Gözleri görmeyince, başlarına ne geldiği umurlarında bile değildir çünkü.
Hayatta yaşamaktan daha önemli bir şey yoktur ve hayvanların da yaşamalarına da yardımcı olmamız gerekir eğer gerçekten bir insan isek!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder