Özgürlüğün bedeli!

 !

Gigi kızım sabahtan beri yok. Hiç bu kadar geç kalmazdı. Daha 1 yaşında bile değildi. Nezleden de bir türlü kurtulamamıştı... Yazın hiçbir şeyi kalmaz diye umut ediyordum. Sokaktan gelmişti Gigi, belki de İrma'nın kızıydı...

Bizim evde kediler gidince bir sesszilik olur. Bütün kediler susar ve ben koparım dünyadan. İnsanların yaptıkları, yaşadıkları mekanikleşerek anlamsızlaşır gözümde; mesela kasiyerler günün ürünlerini müşterilere satmak için teklifte bulunurlar kasada daha çok prim yapmak adına. Sen de kırılmasınlar diye alırsın falan..; onlar işlerini yapıyorlardır idameleri adına ama bana robotik gelir. Zaten artık günümüz yaşamı duygusuz gibi geliyor bana. Herkes üzerine düşeni yapıyor, bunu da yaşamak zannediyor falan.

Kediler kimin umrunda bu dünyada, hayvanlar kimin umrunda, kim gerçekten hayvansever... Bazen ısırıcı korkunç köpeklerin yüzünden bile sahiplerinin yüzünü daha korkunç buluyorum. Köpekler doğaları gereği öyle bakıyor ama insanlar sanki ısırmak istiyor gibi seni.

Hayatımı yaşarken, kedilerin başına gelen olumsuz şeyler gibi her şeyden kendimi sorumlu tutuyorum; hayatımı yaşamak, bazen diğerlerine karşı sorumsuz davrandığımı hissettiriyor. Bugün tenis oynamaya gitmeseydim, Gigi şimdi yanımda mı olurdu acaba? Ama evdeylen de kedilerimi çok çiğnedi trafik canavarları.

Belediye başkanı halk günü yapıyor her ayın ilk Pazartesi. Ben de gitsem ve bizim ara sokağın trafiğe kapatılmasını istesem kedilerin ölmemesi için ne der acaba? Hayvanların kurban edildiği bir dünyada, hayvanların can güvenliği için trafik falan kapatılabilir mi acaba? Kaç insan bir hayvan ezdikten sonra aracından inip ilgilenmiştir hayvanla acaba? Boş boş konuşuyorum değil mi?

Kedileri eve kapatmak, onların uzun ömürlü olmaları için bir çözüm olabilir ama o zaman onlarınki yaşamak olur mu? Hayvan doğası gereği özgür yaşamak ister... Özgürlüğün bedeli erken ölüm mü? Hayır; özgürlüğün bedeli, isanların duyarsızlığı!

Bir kedim öldüğü zaman, ona dair bir fotoğraf paylaşmayı kaldıramam...