3 Eylül 2017 Pazar

Annecilik eşcinsellerin kaderi mi?


Etrafımda bir çok tanıdığım eşcinsel var anneci olan ve başta homofobilerine maruz kalmalarına rağmen anneleriyle yaşamaktan asla vazgeçmeyen.
Eşcinsellik bir duyarlılık barındırıyor ve anne şefkatine vefasızlık yapamıyor.
Sanırım eşcinsellerin homofobik dünyada istedikleri sevgiyi bulamayıp, tek gerçek sevginin anne sevgisi olduğunu anlamalarıyla da alakalı bu durum.
Gerçi aynı şey heterosekseller için de geçerli ki "ana gibi yar olmaz" diye sözümüz bile var türkülerde falan kullanılan.
Ama dediğim gibi sevgiyi istedikleri şekilde tadamayan eşcinseller için/tadamadıkları için annenin yeri, değeri bir başka oluyor.
Bir de heteroseksüel yaşama karışamayan eşcinseller mecburiyetten de anneleriyle başbaşa kalabiliyolar. Sonuçta ister kadın olsun, ister erkek olsun herkesin bir ailesi oluyor ve sevgilerini, ilgilerini ailelerine akıttıkları için anneler özellikle yaşlılıktan sonra gözardı edilebiliyorlar. Bunu ben çok iyi biliyorum.
Konu nerden aklıma geldi derseniz...
Denizli'de doğduğu bedende yaşayan bayağı bir feminen eşcinsel var yıllardır sokaklarda gördüğüm ama anlaşıldığı üzere çok içine kapanık olduğu için bir türlü selamlaşamadığım bakışmaktan öteye geçmeyen.
Pazara falan gidiyor pazar arabasıyla...
Bugün de parklardan birinde gördüm onu ama tekerlekli sandalyede oturan annesiyle.
Oturmuşlar çekirdek çitliyorlardı.
Ben annemle tekerlekli sandalye ile parklarda dolaşamadım annem istemediği için. Ancak resmi kurumlara gidebildik ara ara tekerlekli sandalye ile mecburiyetten o da.
Yollarda engelli bir yakınını tekerlekli sandalye taşımak öyle bir özgüven kazandıryor ki insana...
Çünkü o en sevdiğin olunca, onun için hayatta yapamayacağın hiçbir şey olmuyor.
Eşcinseller için annecilik kader değil, belki de bizim vicdanımızla alakalı bir şey.
Eşcinsel olmak hem kadın gibi hem de erkek gibi olmayı barındırdığı için bakım işleri çok daha kolay oluyor... Bu da bir gerçek ve birlikte yaşamalarının sebeplerinden biri, diye düşünüyorum...

Her şeye dayanıyor bu yürek de, anneye dayanamıyor, annesizliğe hiç dayanamıyor.
Daha önceki yazılarımda da söylediğim gibi başa sarmak istiyorum hayatı ve onunla daha dolu dolu yaşamak istiyorum.
Olmuyor annesiz çünkü...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder