Berrin: Aslında başından beri kendimi bir kadın olarak tanımlıyordum. Hatırlayabildiğim en eski döneme gittiğim zaman, kendimi ablalarımla aynı cinsiyette olduğumu zannetmemi görüyorum. Örneğin, çok küçük yaşlarda, daha okula gitmediğim dönemlerde ablalarımın okul önlüklerini gördüğüm zaman, okula giderken ben de onları giyeceğim zannediyordum. Tabi okul yaşım geldiğinde ve bana giydirilen önlüğün o olmadığını fark ettiğimde belki de hayatımın ilk travmasını yaşamıştım. Soranlara anlatırken de ifade ettiğim gibi; ben kadın olduğumu değil, (bedensel olarak) erkek olduğumu fark ettim. Yani ben kendimi kadın zannederken aslında insanların gözünde bir erkekmişim. Tabi bu dönemlerde bırakın internet kullanmayı, okuma yazmayı dahi yeni öğreniyordum. Kişisel yapım mı bilemiyorum, her şeyi içinde yaşayan bir çocuktum. Yani bana ablamların kıyafetleri giydirilmediğinde ben bunu istemiyorum diyemiyordum. Baskın bir ailem yoktu; ama ben yine de çekiniyordum. Belki de korkuyordum. İlkokulda daha çok kız arkadaşlar ediniyordum. Tabi dediğim gibi bir şeyler ters gidiyor ama siz bunu fark etseniz de dile getiremiyordunuz. O yüzden kızlara açılmıyordum. Okul arkadaşlarımdan ilk okulda çok büyük tepkiler gördüğüm söylenemez; ama hiç yok da değildi. "Karı kılıklı", "kız gibi", "top", "nonoş" gibi sıfatlara alışmam ilkokul 3-4'ten sonrasını aldı.
Aynı dönemde ailemle çok sorun yaşamadım. Çünkü bu durumu aileme hiçbir zaman yansıtmadım, yansıtamadım. Çocukluğumdan beri halalarımın, teyzelerimin, bazı kadın sanatçıların taklitlerini yaparım, ailemde feminen yapımın bu taklitler sonucunda var olduğunu sandılar diye tahmin ediyorum. Gizli aşklarım vardı, kuzenlerim, mahalleden büyük delikanlılar, annemin genç kızlık mahallesindeki yakışıklı yiğitler... Bunlar hep bende yaşanıp yine bende biten aşklardı. Ne kadar aşk denebilirse... Her şeyi gizli yaşamak çok büyük bir travmaydı. Yaşım biraz daha ilerledikçe erkek arkadaşlar edindim. Kendimi gey olarak nitelendirdim. Çünkü "erkek erkeğe yapmak" geylikmiş, öyle okudum, öyle duydum, bu kısmı çok hatırlayamıyorum. Evde yalnız kaldığım zamanlarda saatlerce makyaj yapıp, "Eyvah gelecekler!" korkusundan 5-6 dakika hevesimi alıp ağlayarak silerdim. Hayatıma internet girince, gey değil transseksüel olduğumu, aslında heteroseksüel bir kadın olduğumu fark ettim.
H: Transseksüellerin bedenleriyle ruhlarının çelişmesini ve bu yüzden iç çatışma yaşadıklarını biliyoruz. Ama Batı'da çok özgür ülkelerde artık bedene takmayan transseksüeller de var. Yani bedenle ruhun uyuşmasını heteroseksist sistemin bir dayatması olarak görebiliyorlar ve pipili kadın veya vajenli erkek olmak sorun yaratmayabiliyor. Ama, örneğin Eurovision şarkı yarışması'da Conchita Wursth'un doğal kadınlığı, yani erkek bedeninde kadın ruhu, LGBTİ'ler tarafından bile itici bulunmuştu. Senin transseksüelliğe bu anlamdaki bakış açın ne? Yani kadınlığın feminen hali heteroseksizmin bir resmi mi, yoksa doğanın bir gerçeği mi? Doğa kadını da erkek bedeninde yaratmış olamaz mı? Alışageldik kadınlık dışında bir kadının, yani bedensel geçişini yapmamış transseksüellik olamaz mı? Yoksa bu geçiş transseksüellerin içinden gelen bir şey mi, feminen kadınlık içselleştirilmiş bir şey mi, yoksa toplumun dışında kalmamak için transseksüellerin çaresizliği mi? Yani erkek bedeninde kadınlık kabul edilseydi, revaçta olsaydı, gene de geçiş yapma ihtiyacı hisseder miydi translar? Çünkü bana bedensel geçiş ameliyatı çok acımasızca geliyor.
B: Ne kadar özgür yaşam arzumuz olsa da var olan düzen, yani heteroseksist yapının egemenliği malesef bedensel geçişi mecbur kılıyor. Var olan düzen bu. Değişir, değişmez burası apayrı bir konu. Burayı es geçmek istiyorum. Bizim çok ağır bir kültürel baskımız var. Belki Avrupa ülkelerinde bu denli gelenekselcilik yoktur. Bizde kadın kısmı, erkek kısmı diye bir ayrım var. Tekrar belirtmek istiyorum var olması gereken değil, var olan yapıdan bahsediyorum. Gelenekçi ve töreci bir insan olduğum düşünülmesin. Benim transseksüel yapımda da ciddi bir kadın-erkek ayrımı var. Ama bu tamamen fiziksel bir ayrım. Doğru değil belki ama dediğim gibi burada yetiştiğiniz aile, çevre, okul ve benzeri ortamlar çok önemli. Kendimde çok heteroseksist bir karakterde olsam da diğer insanlarda bunu zorla dayatma düşüncem yok. Erkeksi bir lezbiyenin saç kesimi beni rahatsız etmez veya bir erkeğin sürme çekmesinden rahatsızlık duymam. Ancak ben bir kadın olarak biraz fazla özenliyim. Makyajımla, saçımla, giyimimle, vücudumla, fiziksel olarak; davranışlarımla, hareketlerimle, konuşmamla da sosyal bir kadın olmalıyım. Belki bu denli keskin bir kadın-erkek ayrımı olmasaydı kimbilir belki bende sakallarından memnun bir kadın olurdum. Ama yine de bedensel değişim konusunda kesin kararlara sahip olurdum galiba. Şunu da belirtmek isterim ki aklımdaki keskin kadın-erkek ayrımı fiziksel ve davranışsal olsa da iki cinsiyetin birbiri arasında bir üstünlük veya zayıflığının varlığına asla inanmıyorum.
H: Hatta transseksüellere, bedensel geçişin toplumsal kaynaklı olduğunu hatırlattığın zaman çok alınganlık yapıyorlar "bizi hiç anlamıyorsunuz" diye? Gerçekten bedensel geçişin toplumsallıkla hiç alakası yok mu? Doğada kadınlar pipili olsaydı, bu sefer kadın translar pipi taktırmaya kalkmayacak mıydı erkek transların günümüzdeki erkek biyolojisine uygun şekilde yaptığı gibi?
H: Gerçekten kim için, ne için geçiş yapacaksın; toplum için mi, kendin için mi, daha çok sevilmek, tercih edilmek adına erkekler için mi? Ruhun kadın da olsa, biyolojik bedenin eksiltilmiş olmayacak mı ameliyatla? Yapay bir vajina, orjinal bir penis kadar biyolojini tatmin edebilir mi? Yoksa toplumsal varoluş adına kendini feda etmen mübah mıdır? Yani doğduğun şekilde kendini topluma kabul ettirmen zor olsa da, mücadele ederek doğana uygun bir şekilde varolman daha anlamlı olmaz mı?
B: Kadınım ben. Eğer bir kadın gibi görünmeden yaşayacaksam geylikten ne farkım kalır ki? Sonuçta ben erkek değilim. Ben vücudumdan memnun değilim. Kadın ruhundayım. Bunu bedenimle tamamlamam gerek. Orijinal bir penis bana ait olmadığı sürece benim için yapay bir vajina kadar asla orijinal değildir. Vücudumdan bir şeyler ekilmiyor, aksine vücudum ruhuma ait olma evresini tamamlıyor. Ayrıca işin hukuki boyutu var. Ben aile kurmak isteyen bir bireyim. Bunun içinde gerekli olan prosedürü uygulamam gerekiyor. Yani ben hem kendim hem de toplum için geçiş yapıyorum. Ama öncelik tabii ki kendim!
H: Transsekseüllerin sürekli bedenleriyle uğraşmalarını, abartılı şekilde kadın olmaya çalışmalarını,güzel olmak için varlarını yoklarını harcamalarını nasıl açıklıyorsun? Bu da biraz heteroseksizmin kadınlığa bakış açısıyla alakalı değil mi?
B: Transseksüellerin sürekli bedenleriyle uğraşmaları çok normal. Çünkü hayatlarındaki sorun sadece bedenlerinde. Abartısı kişilerin kendi arzularına bağlı. Nitekim biyolojik olarak bir kadın olup, bilimum estetikler ile kendilerini mahveden insanların da örneği çok fazla. Çok sade, çok duru bir güzelliğe sahip çok transseksüel var. Tabii ülkemizde bir çok transseksüelin seks işçisi olduğu gerçeğini, abartı diye nitelendirdiğimiz olayın da bu durumla bağlantısını göz ardı edemeyiz.
H: O zaman bedenleriyle bu kadar uğraşmalarını bir anlamda erkek egemen topluma kendilerini ispat etme çabası olarak da görebilir miyiz?
B: Evet görebiliriz. Ama tek neden olarak bununla sınırlandırmak da yanlış olur.
H: Daha çok ruhlarına uydurma çabası diyorsun yani...
H: Sen ameliyat olmayı düşünüyor musun? Bunun için bir plan yaptın mı "şu zaman olurum" diye veya "şartların ne göstereceğini bilmiyorum" mu diyorsun? Olayı ailenin anlayışına göre akışına mı bıraktın biraz? Bu konuyu ailenle halletme konusunda bir stratejin var mı uzun veya kısa vadede? Ailenin az-çok bu konudaki tepkisini biliyorsun ama bu tepkinin nasıl şekilleneceği ailenin yapısıyla mı alakalı, yoksa onlar adına sen de mi düşünüyorsun? Hani LGBTİ'ler cesaretsizliklerinden dolayı açılım konusunda hep ailenin bakış açısını, çevrenin tepki göstereceğini bahane ederler ya... Bahane değil de gerçek olsa da çevrenin yapısına göre kendini ertelemek ne derece doğru? Ekonomik özgürlüğü kazanıncaya kadar falan başkaları adına yaşamak anlaşılabilir ama hayat boyu başkalarını düşünerek yaşamak ne kadar gerçekçi? Bu LGBTİ'lerin kendilerinden kaçışı olmasa da, toplumla kendilerini barıştırma cesaretlerinin olmaması olamaz mı? Sence doğru pratiği nedir bu açılımın zaman ve plan olarak?
B: Evet, ameliyat olmayı düşünüyorum. Senin de belirttiğin gibi henüz aileme açıklamadım bu durumu. Hedefim üniversite eğitimimi bitirdiğim zaman bu sürecin de bitmiş veya bitmeye yakın olması; ancak ne kadar gerçekleşebilir orası tabii muallak bir durum. Konuyu ailemle halletmeyi istiyorum. Çünkü ben ailemsiz bir hiç olduğumu düşünüyorum. En azından bu süreç içerisinde. Aile çok farklı bir olgu Halil, kişiden kişiye değişebilecek bir olgu. Kimi insanlar tanıyorum, aileleri umurlarında olmuyor. Çok erken bir zamanda hayata ailesiz atılabilip buna rağmen başarılı olabiliyorlar. Ben bu insanlara çok şaşırıyorum. Ben ailemsiz bir adım atamıyorum. Bu sosyal veya ekonomik anlamda değil. Tamamen işin duygusal yönü. Ben asla annemsiz bir hayat düşünemiyorum. Bunu şöyle açıklamak istiyorum. Bildiğin gibi, babamı 9 yıl önce kaybettim. Yapamasaydım babamsız yapamazdım. Ölüm olgusu çok farklı. "Annemsiz yapamam"dan kastım; annemin yaşadığını bile bile onsuz bir hayat geçirmem, onu görmemem, sesini duyamamam benim ölümüm demektir. Onları yanımda görmek, benim sosyal, ekonomik, psikolojik yaşantımı tamamen daha olumlu bir yönde ilerletecektir. Açılım konusuna gelince, aile ve çevreyi bahane etmek değil olan durum. Çünkü bahane edilecek bir şey değil. Aile kabul eder, etmez durumu ile aile tepki verir durumu bende biraz ayrı. Kabul edilmemek sonrasında yaşanan travmalar sillesine hepimiz birçok LGBTİ bireyinde tanık olduk. Kendini ertelemek ne derece doğrudur, doğru mudur, tartışılır bir durum. Ancak burada devreye yapı kadar duygular da giriyor. Ekonomik özgürlüğünü kazanan bazı bireyler var ki aile fertlerinin tepkisini kestiremediği için hala açıklama durumunda bulunamamış. Kimileri de var ki hem ekonomik özgürlüğü olmayan hem de açıklayamayan... Ben de onlardan biriyim. "Açılmak, açıklamak" diye nitelendirdiğimiz şeyin açıklama nedeni kadar açıklayamama nedenleri de çok fazla. O yüzden herkes için kesin, evrensel bir açıklama zamanının varlığına açıkçası inanmıyorum.
H: Transseksüellerin homofobisini nasıl açıklıyorsun? LGBTİ'ler ortak bir cinsel kimlik mücadelesi veriyorlar ama eğer transseksüellik çok normal karşılansaydı aynı çatı altında buluşurlar mıydı, yoksa toplumsal anlamda kabul edilmenin hazzıyla heteroseksüellerden daha heteroseksist ve homofobik mi olurlardı? Bu soru varsayım üzerine değil. Özellikle bilinçsiz translar arasında homofobi kendini çok hissettiryor; onlar ne kadar geyler daha transfobik deseler de, transseksüellerin geyliğe karşı daha mesafeli oluşu hissediliyor. Transseksüellerin bu kadar heteroseksist olmalarını, kendilerini topluma kabul ettirme gayreti olarak görebilir miyiz; bakın aslında biz de kadın ve erkeğiz ama yanlış bedenlerde doğmuşuz, biz de karşıyız eşcinselliğe dercesine... Sen eşcinselliğe nasıl bakıyorsun; samimi bi şekilde cevap ver ama...
B: Açıkçası bu durumun çok da farkında değilim. Sanırım transseksüellerdeki homofobi, homoseksüellerdeki transfobi kadar fazla değil. Senin açıklamana aklım pek yattı sayılmaz. Heteroseksist olmaları, heteroseksüel olmalarından kaynaklı bir durum. Heteroseksüelliği zorunlu kıldığımızı sanmıyorum. Aynı çatı altında toplanmanın bizlerin normal karşılanması ile bağı yok bence. Tamamen bilinç ve insan olabilmekte temel durum. Nitekim heteroseksüellerin arasında homofobik olanlar gibi olmayanların varlığı da söz konusu. Bunun cinsel kimlikle çok da bir alakası olduğunu düşünmüyorum. Benim eşcinselliğe bakışım, samimiyetimle söylüyorum ki gerçekten çok ılımlı. Temelinde sevgi olan bir şeyin dünyaya kötülük getireceğine nasıl inanabilirim ki? Yapısında sevgi barındıran bir durumda kimin, neyi sevdiği önemli değil benim için. Kaldı ki, transseksüel olarak lezbiyen de olabilirdim. Hem de şu an barındırdığım tüm keskin "kadın" modelime rağmen...
H: Bazı aileler transseksüel olurlarsa çocuklarının seks işçisi olma korkusundan dolayı eşcinsel olmalarını tercih ediyorlar. Yani toplumda da transseksüel denilince seks işçiliği akla geliyor, transseksüelleri seks işçiliğine mahkum edenin toplumun kendisi olduğu gözardı edilerek. Bazı aileler de eşcinsel olacağına, kadınsa kadın olsun, erkekse erkek olsun diye homofobi sergiliyorlar. Bu konuda ne düşünüyorsun? Senin ailenin yaklaşımı ne olurdu bu konuda? Sen transseksüelsin ama ailen gerçekten seni erkek bedeninde kadın olarak mı kabul eder, yoksa kadın ise bari kadın olsun da eşcinsel ilişki yaşamasın gibi bir homofobi mi sergilerler? Çok transfobik bir soru oldu sanırım. Pardon! Yani ailenin tutumu seni bu konuda cesaretlendirecektir veya daha da kendini ertelemene sebep olacaktır. Belki de erken açılmak, yani mesela senin transseksüelliğini erken açıklaman, ailenin de senin transseksüelliğini kabul etme sürecini erkene almış olacaktır. Ailen eşcinselliğin ve transseksüelliğin ayırdında mı? Gerçekten transseksüellerin işi daha mı zor kendilerini ifade etmesi ve kabul ettirmesi? Bir geyin açılımı ve kabul ettirmesi daha mı kolay? Geylerin kabul edilmesi, fiziksel olarak değişime uğramamaları mı? Oysa heteroseksizmin en karşıtı olduğu şey eşcinsel ilişki olduğu için transfobik olmaktan daha çok homofobik. Sanırım geylerin gizlenebilime şansları, onları transseksüeller kadar hedef haline getirmiyor...
B: Ailelerin transseksüelliğe cinsellik ve seks işçiliği olarak bakması, senin de dediğin gibi, tamamen toplumda böyle algılanmasından kaynaklanıyor. Kaldı ki trans bireyler ailesinin desteğini ilk aşamada alabilse her şey daha farklı işler. Ülkemizde transseksüellerin büyük bir kısmının seks işçiliğini zorunlu olarak yaptığını düşünüyorum (İnsanların özgür hakkı olarak gören, özgürlükçü kesimi tenzih ederim.). Bunun sebebinin de çoğunun ilk aşamayı ailesiz geçirmeleri olduğu görüşündeyim. Zaten benim de ailemi arkama alma amacım, eğitimimi ve daha sonrasında yaşayacağım hayatımı sağlam temeller üzerine kurma hedefim. Ailemin yaklaşımını bilemediğim için bekliyorum zaten. Açılma isteği olarak transseksüellerin daha istekli olduğu görüşündeyim. Eşcinsel arkadaşlar bu konuda biraz daha geride. Ama gel gör ki kabullenme eşcinsellerde daha fazla. Oysa ben bir gey olsam, açılma isteğimin şimdiki kadar fazla olabileceğini sanmıyorum. Çünkü bir gey olsam, erkek olarak, hemcinsime ilgi duymaktan fazlası olmayacağım. Ne penisimden ne de ailemin, arkadaşlarımın, sosyal çevremin bana atfettiği "erkek sıfatları"ndan rahatsız olacağım. Evlilik gibi konuları da daha heteroseksist yapıya uygun nedenlerle geri plana atabilirim. Buradan geyler açılmasın, gizli yaşasın mesajı çıkarılmasın lütfen. Sadece transseksüelliğimi açıklamam ile kıyaslıyorum. Dediğim gibi, şu an annemin telefonda "Oğlum!" diye seslenmesi kadar beni üzen başka bir şey yokken açılma isteğimi bastırmam kadar kendimi gizleyebilmem de mümkün değil.
H: Transseksüeller transfobiye karşı tepki gösterirlerken, genellikle gündüz erkek geçinenlerin geceleri kendilerine kadınlık yaptıklarını dile getirirler ve transfobinin kişilerin bastırılmış kimliklerinin bir yansıması olduğu gerçeği de vardır dolayısıyla. Transseksüeller işsizliğe mahkum oldukları için seks işçiliği yapıyorlar ama transseksüel pazarı gizli eşcinsellerin talebiyle de oluşmuş sayılmaz mı bir anlamda? Çünkü toplumda erkek olmak zorunda kalan eşcinseller, erkek erkeğe gerçekleştiremedikleri cinsel ihtiyaçlarını, kamuflaj bir şekilde transseksüellerle gerçekleştirmiş olmuyorlar mı? Çünkü durum ortaya çıktığında, "Ben onu kadın zannetmiştim" deme şansları var. Demek istediğim; transseksüelleri seks işçiliğine mahkum eden transfobi ama gizli eşcinseller olmasaydı transseksüeller idamelerini nasıl sağlayacaklardı? Gerçekten heteroseksist bir toplumda kaç heteroseksüel erkek transseksüelle beraber olur? Bu sorum da transfobi olarak algılanmasın lütfen.
H: Heteroseksist bir toplumda transseksüellerin mutlu olma şansları olabilir mi? Çünkü heteroseksüellerin yaşadığı gibi yaşamaları o kadar kolay değil sanırım. Çünkü heteroseksüel ailelerin çocuk yapma gibi, özellikle kendi kanından çocuk yapma gibi mecburiyetleri var. Kaç heteroseksüel erkek, çocuksuz bir kadınla toplum içersinde evlilik yapıp yaşamak ister? Eee ne demek istiyorsun, bu konuda yapılacak bir şey yok zaten diyebilirsin. Demek istediğim transseksüeller hetereksistçe heteroseksüelliğe çok kaptırıyorlar kendilerini. Heteroseksist dünyadan beklentileri de onları hayal kırıklığına uğratacak nitelikte. Heteroseksüel dünya dışında bir dünya olabilir mi transsesküeller için? Yani bir anlamda heteroseksüellerin durumu eşcinsellerden daha zor. Çünkü eşcinsellerin kendi cinsleriyle bir hayat kurmaları çok daha mümkün legal veya illegal. Ama transseksüellerin o kadar kolay değil. Translar çok daha aradalar. Öyle değil mi? Ne düşünüyorsun bu konuda?
B: Mutlu olmak her canlı için mümkün, yeter ki yaratabilsinler mutluluğu. Çevremizde heteroseksüel olup evlat sahibi olamayan, tek evlatlarını kaybeden bir çok insan var. "Transseksüelin çocuğu olmuyorsa evlenilmez." düşüncesinin bana göre "Çocuğu olmayan kadına kuma getirmek doğrudur." cümlesi ile farkı yok. Sizinle aynı düşüncede insanlar ile ilişki yaşamanız da ne zor ne de imkansız. Eşcinsellerin legal veya illegal kurduğu ilişkiler ile sürecini tamamlamış, kimliği ve yasal haklarını elde etmiş bir transseksüel kadının legal evliliğinin pek farkı yok. Çiftlerin yönelim ve kimliklerinin bu aşamadaki bir ilişkide pek de önemli olduğunu düşünmüyorum. İnsanlar nelerden fedakarlık yapıyorlar...
H: Kadınlık nedir? Toplumun, kadının yapısına göre oluşturduğu bir şey midir, yoksa erkek çıkarına göre mi şekillendirilmiştir kadınlık? Ben de çocukken kendimi erkek gibi hissetmiyordum ve kadınlığa özeniyordum ama daha sonraları bu kadınlık modelinin insanın doğasını kısıtladığını fark ettim ve kendimin, toplumun çizdiğine inandığım cinsiyet kalıplarının hiçbirine uymadığımı anladım. Evet ben bir insandım, canlıydım, kendi cinsime, hatta biyolojik cinsime ilgi duyan biriydim ama kendimi toplumdaki gibi erkeklik ve kadınlıkla bağdaştıramıyordum. Eşcinselim diye tanımlıyorum kendimi ama karşımdaki erkeğin toplumun şekillendirdiği erkek olma gibi bir zorunluluğu olmadığı gibi, hatta bu tarz bir erkek beni itiyordu. Hani bazı eşcinsel ve transseksüeller vardır; beraber oldukları erkeklerde toplumsal, daha açıkçası maço bir tarz arar ama bende böyle bir istek yoktu. Yani insan olsun, kişilikli olsun, duyarlı olsun, anlayışlı olsun, şiddetten uzak olsun, hayvansever olsun, çevreci olsun... ama toplumun dikte ettiği gibi bir erkek ise asla olmasın. Çünkü erkeklik böyle bir şeyse, o zaman ben erkek sevmiyorum, sevemiyorum. Belki de erkek biyolojisinde kadın ruhunun yumuşaklığı daha mantıklı geliyor bana diyebilirim. Yani transseksüellerin kadınlık anlayışı da toplumsal bir şey olmasın sakın? Transseksüeller neyin mücadelesini veriyor; kadın olmanın mı, toplumsal kadınlığın ve bu kadınlıkla heteroseksizme dahil olmanın mı? Doğanın getirdiği özelliklere sahip bir kadınlığın, heteroseksist bir dünyada kalmış olabileceğine inanıyor musun? Şu anda transseksüellerin olmak istediği şey biyolojik bir kadın mı, kadınlık mı? Eğer amaç sadece bedeni değiştirmekse, kadınlığın bir öneminin olmadığı bedensel bir değişim ne kadar gerekli? Eğer amaç kadınlıksa, kadınlık için bedenin cinsiyeti ne kadar önemli? Doğurganlık gibi bir özelliğe de sahip olunamayacağına göre, tam bir kadın olunamayacağına göre, toplum da tam anlamıyla kabul etmeyeceğine göre... Bana gerçekten transseksüellerin bedensel geçişi daha çok toplumsal anlamda kabul edilmek için gibime geliyor. Oysa toplumsal anlamda kabul edilmek, heteroseksizmin kurallarına göre olmayabilir. Yani tek model bir kadın olması şart değil ki bunun için. İki model bir kadın-lık da oluversin ve translar da bunun için mücadele versin. Bu, transların değişimine karşı olduğum anlamına gelmesin. İsteyen istediği gibi ameliyatını olabilir, istediği kadar toplumsal kadınlık için her türlü değişime gidebilir ama transların da birazcık doğanın yaratısına göre bir kadın-lık için mücadele vermesi gerekmez mi? Eğer şu andaki kadın ve kadınlık tek doğruysa, o zaman heteroseksizmi de tek doğru kabul etmemiz, hatta hepimizin eşcinselliğe karşı çıkması gerekmez mi?
H: Transseksüellerin bedenleriyle barışık olmamalarının toplumsal cinsiyetle, yani toplumun kadın ve erkekliğe yüklediği anlamla alakası ne kadar? Eğer kadınlık ve erkeklik normları içselleştirilmemiş olsa, translar penislerinden gene de bu kadar nefret ederler miydi? Veya erkeklikle ilgili diğer bedensel taraflarından bu kadar nefret ederler miydi? Ayıran nedir kadınlıkla erkekliği? Beden orgazm oluyorsa ha penisle olmuş ha vajinayla. Transseksüellerin bedenlerinden nefret etme halleri heteroseksist toplumun cinsiyet algısına kendilerini kabul ettirip ettirmekle mi alakalı? Yani kendilerini kadın bedeniyle daha çok kabul ettirebileceklerine inandıkları için mi erkek biyolojilerinden nefret ediyorlar? Bir de bu konunun irdelenmesinden hiç hoşlanmıyor transseksüeller. Bu konuyu tartışmamak bile transseksüellerin bir şeylerden kaçtığının göstergesi olamaz mı? Yani konunun, yani transseksüellerin erkek bedenlerinden nefret etme hallerinin tartışılmasını bile istememeleri, kendilerini topluma bu şekilde-değişerek kabul ettireceklerine inanmalarıyla alakası olamaz mı? Çok despotça olacak ama, transseksüellerin bedensel geçiş istekleri özgüvenlerinin olmamasıyla alakalı olabilir mi?
B: Kadınlık sorunu okudum da sanki konumuzdan uzaklaşmış bir soru olmuş galiba. Yani sen tek tek sorsan evet hayır diyebileceğim bir soru. Bununla birlikte sosyolojik bir soru. Benim henüz bir uzman veya profesör statüm yok ki kesin bir dille yorumlayabileyim. Son iki sorun röportajdan çok, senin genel olarak yazdığın, edebiyatımızda "Sohbet" denilen bir yazı türünde daha asil dururlar Halil'ciğim. (Bu sorulara cevabım değil, konu dışı bir görüşüm. Senden ricam ailelerini önemseyen transseksüellerle ilgili, biraz daha özel hayatı irdeleyen sorular. Çünkü verdiğim cevaplara bakıyorum da sanki bir doktormuşum da konuyu anlatmam istenmiş gibi geldi.)
H: Transseksüelliğin ana ekseni kadın olmak ve kadınlık değil mi? Transseküellerde şöyle bir düşünce var; kadınlığımız tartışılamaz. Bir kadın-lık var ve biz ruhsal olarak öyleyiz, bedenimizin de o şekilde olmasından başka bir seçeneği yok. Gerçekten bu mudur bütün olması gereken? Tamam, bedensel geçişinizi bir tarafa bırakalım, toplumun dayattığı kadınlığı benimsemenin transseksüeller açısından nasıl bir faydası olabilir ki? Transseksüellerin tek derdi, heteroseksizm hangi kefeye koyarsa koysun, onun idealize ettiği bir kadınlığa ulaşmayı hedef haline getirmek (Aynı şey tersi olarak erkek transseksüeller için de geçerli). Kadınlık feminen ve şıkır şıkır bir kadın olmak mıdır? Erkeğin himayesinde ikinci sınıf bir cinsiyet olmak mıdır? Bütün translar sihirli bir değnekle biyolojik olarak tam anlamıyla kadın oldular diyelim; bütün sorunlar halledilmiş mi olacak? Düşünüyorum da benim cinsel kimliğimle ilgili bir sorunum yok; yani hislerimi gerçekleştireceğim bedenimin hiçbir önemi yok. Ben de bir erkek tarafından sevilmek istiyorum; benim illa ki onun istediği şekilde olmam mı gerekiyor? Transseksüellik dediğimiz şey de bırakın erkek bedeninde kadın olsun. Yani bizim sorunumuz ve uğrşmamız gereken konu, alan, heteroseksizmin farklılıkları kabul edip etmemesi olmalı. Ben varolan transseksüellik anlayışını heteroseksizme yaranma gibi görüyorum. Bütün dünyada pipili ve memesiz kadınlar revaçta olsaydı, hatta erkekler vajinalı kadınlardan itilselerdi, transseksüeller gene de silikon meme ve yapay vajina peşinde koşarlar mıydı? Öyleyse neden heteroseksizmin istediği gibi bir kadın-lık olsun? Niye doğanın yarattığı gibi bir kadınlık olmasın?
H: Bir transseksüel olarak ne istiyorsun; toplum transları kabul etsin, sorunsuzca ameliyatları gerçekleştirilsin,.. Peki bundan sonrası... Doğuştan bir kadın gibi kadınlığını gerçekleştirsin... Peki bütün bunlar oldu diyelim. Bundan sonrasını bana kısaca çizebilir misin? Hatta mesleğinde de çok başarılısın... Sence hiç sorun kalmaz mı? Gerçekten böylece mutlu bir portre çizilebilir mi? Sorun öncelikle heteroseksizmle mücadele etmek olmamalı mıdır? Heteroseksizmin kalıplarını yıkmak olmamalı mıdır? Tamam biz varolalım, olmamız da gerekir ama heteroseksizmin kalıplarına uyarak, onun kalıplarını kabul ederek değil. Şu anda transseksüellerin varmak istediği nokta heteroseksizmin parmaklıkları arkasına gönüllü teslim olmaktan başka bir şey değil. Transseksüeller sadece heteroseksüel değil, heteroseksist de sanırım. Benim içimde de bir kadın var ama o kadın asla heteroseksizmin idealize ettiği kadın olamaz. Buna asla izin vermem.
H: Bana bedensel geçiş ameliyatları çok büyük cesaret işi gibi geliyor. İnsanın bedenini biçtirip diktirmesi hiç ürkütmüyor mu seni? Aslında bu soru şu düşünceyi de beraberinde getiriyor; ruhumuz bedenimize o kadar ters ki, onun için her türlü fedakarlığa katlanılabilir. Farkındayım; sorularımda doğuştan getirdiğiniz bedeninizle barışıp o şekilde kadın olun bir dayatması var ama bu transseksüel karşıtlığı değil inan; sadece insanı düşünmek ve hasarsız onların nasıl varolabileceği... Sen hazır mısın böyle bir fedakarlığa psikolojik olarak? Yoksa ameliyata kadar geçen psikolojik tedavi aşamasında her şey aşılır diye mi düşünüyorsun? Araştırmasını yaptın mı bu sürecin hukuki ve tıbbi yönünü? Veya şöyle mi düşündün; bu kadar transseksüel bu yola girdilerse, doğrudur. İleride ameliyat konusunda fikirlerin değişebilir mi? Bu konuda esnek bir pay bıraktın mı, yoksa "kararım katidir; tek doğru yol ameliyattır" mı diyorsun? Bu soruları niye soruyorum; duyuyoruz çünkü ameliyattan sonra kendinden memnun olmayıp pişman olanları...
B: Kesinlikle çok büyük bir cesaret istiyor. Fakat olaya bir biçki-dikiş olarak bakmıyorum. Bunu, benim ruhumun bedenimle bir bütünlüğe geçişi olarak görüyorum. Ben şu an kendimde her şeye hazır bir durumdayım. Ancak bu süreç başladıktan sonra neler olacağını tahmin etsem de kesin olarak belirtmem doğru olmaz. Ancak yıllardır kendimle verdiğim bir iç savaşım var. Şu dakikadan sonra asla bir geri dönüş, savaşa geri dönüş düşünmüyorum. Yeteri kadar zaman harcadım. Ancak tıp bu alanda ne der onu da göz ardı edemem. Hukuki ve tıbbi yönünü araştırdım. Hedeflerimi en son ana kadar belirledim. Hayat her zaman planlara göre işlemiyor. Bir kaderci yapım var. Ama bazen kaderimizi kendimizin de yönlendirebileceğini düşünüyorum. Ben bu konuda, bu ortamı kendime hazırlayacağım, sonuna kadar mücadelemi var edeceğim. Bu yüzden son evresine kadar planlarımı yapıyorum. Hedeflerimi belirlerken bir sonuç için birden fazla yol çıkarıyorum kendime.
H: Ameliyattan sonra ailenle, çevrenle ilişkilerinin nasıl olacağını tahayyül edebiliyor musun? Anne-kız veya kız-kardeş olmak, dayı iken teyze olmak... Bunlar erkek bedeninde yaşamaktan daha ağır olamaz senin için tahmin edebiliyorum. Bir şekilde insanlar alışacaktır veya alışamayanlar hayatında yer almayacaktır zaten. Ama sen çevresiyle mutlu olanlardansın. Bu da bir sorun yaratacak gibi durmuyor mu? Transfobik bir çevre ama çevresinden vazgeçemeyen bir transseksüel...
B: İşte benim belki de cevap verirken çok sık duraklayacağım, boğazımın düğümleneceği soru bu sanırım. Halil'ciğim, ben yıllardır kendimle bir savaş verirken, aynı anda ailem ve çevremle de verdim bu savaşı, içten içe. 11 yaşında babamı kaybettim. Sosyal medyada kız arkadaşlarımın babaları için "İlk aşık olduğum adam!" diye ifade edişleri her zaman beni derinden etkilemiştir. Babam bana "aslanım", "tosunum" gibi ifadelerle hitap ettiği zaman içim burkulurdu. Ondan duymak istediğimi ablalarıma söylerken hep boynum bükülmüştü. Bana göre ben babamın prensesiydim. Annemin de öyle... Ablalarım yaşları birbirine yakın iki kardeş. Onların sürekli birlikte olmalarını her zaman "dışlanmışlık" olarak gördüm. Odaya kapanıp makyaj yapmaları, özel günlere beraber hazırlanmalarında odamda gizlice ağlardım. Onların elbiseler giyip gezmeleri veya "kız kıza" muhabbetleri hep beni etkilerdi. Çünkü bir kadınsınız, ama biyolojik olarak onlardan değilsiniz, fark edilmiyorsunuz. Heteroseksist bir düşünceye sahipler. Kız kısmı, erkek kısmı ayrımına sahipler. Haliyle onlara göre sizin olmamanız gereken bir ortamdan, size göre dışlanıyorsunuz. Ama ben en başından beri belirttiğim gibi, aileme çok düşkünüm. Bu röportajımızın da hani konusu olduğu gibi, transfobik bir çevreden vazgeçemeyen bir transseksüelim. Çünkü o çevreyi oluşturan insanlar benim ailem. Ailemin transseksüellere karşı bir düşünceleri yok, onlara zarar verici bir düşünceleri yok. Bugün bir transseksüel ile oturup sohbet edebilecek görüşteler. Fakat bu durumun başlarına gelmesine tepkileri ne olur bilemiyorum, kestiremiyorum. Çünkü hastalık olarak görseler ayrı sorun, sert bir yaklaşım sergileseler apayrı bir durum. Bir de aile bireylerimin sağlık problemleri benim onlara açılımımda bir defa daha düşünmemi gerektiriyor. Çok mu derin düşünüyorum, bilmiyorum ama beni öğrendikten sonra yaşayacakları sorunlar, benim yaşadığım sorunlardan daha önemli gibi geliyor bana. Sanırım onları kendimden daha fazla önemsiyorum. Bu doğal olarak bana daha fazla zarar veriyor.
H: Beni bir transseksüel olarak düşün ve bana ne sormak isterdin mesela? Senin için önemli olup da kafandaki soru işaretlerine yardımcı olacak cevabın sorusu ne olabilir?
H: 3-4 aydır geliyoruz ve bazı buluşmalarımıza transseksüeller de geldi. Neredeyse hepsi ekmeğinin derdinde, ameliyat için para biriktirmenin derdinde. Evsiz kalıyorlar, ayrımcılığa maruz kalıyorlar ve cinayete bile kurban gidebiliyorlar. Ve biliyoruz işsiz kaldıkları için seks işçiliği yapıyorlar. Sistem önce onları reddedip işsiz bırakıyor, sonra da seks işçiliğine mahkum edip ahlaksız ilan ediyor. Yani erkek egemen yapı sindirmek için ellerini kollarını bağlıyor transseksüellerin. Transseksüeller de bizim yapabileceğimiz bir şey yok diyorlar. Sen ne öneriyorsun bu konuda? Senin düşüncelerin ne? Yapılabilecek ne var? Tavsiyelerin var mı? Aileleri tarafından kabul edilmek transların sorunlarını hangi ölçüde hafifletebilir? Ailelerin uzun vadede yapabileceği bir şey var mı bu konuda? Transseksüellerin örgütlenmesi umut verici bazda mı? Mesela LGBTİ'lerde, neden geyler öncelikli deniyor? Transseksüeller olaya politik açıdan bakmayı önemsiyorlar mı?
B: Bir insanın cinsel kimlik veya yöneliminin insanların sosyal ve ekonomik yaşamlarını tehdit etmesi, engellemesi son derece yanlış bir durum. Sırf cinsel kimliği transseksüel veya yönelimi homoseksüel olduğu için hayattan koparılan, yaşam alanları kısıtlanan milyonlarca insan var. Örneğin, bugünkü bilgisayarın temellerini atan Alan Turning, kendi döneminde bu yönünden çok eşcinselliği ile ilgilenildiği için büyük zorluklar çekmiş. Bu durum 1950'lerden günümüze hala devam etmiyor mu? Gizli eşcinseller hala tehditler almıyor mu? Transseksüel arkadaşlarımız arasında seks işçiliği dışında bir meslek edinmiş sayılı bireyler var. Aile burada çok önemli. Ailesinin desteğini alıp bazı resmi veya özel kurumlarda görev alanlar var. Aileler tarafından kabul edilip destek gören bireyler yalnızca maddi anlamda bir rahatlık elde etmiyorlar ki. Psikolojik rahatlık yaşayıp hedeflerine daha kolay ulaşabiliyorlar. Mutlu bir birey olabilme yollarından biri de benim için bu.
H: Transseksüelliğe bakış açımdan dolayı ben transfobik olarak adlandırılıyorum. Sence de öyle mi? Transfobi nedir sence? Transseksüellerden nefret etme mi, yoksa transseksüellerin hem fiziksel hem de psikolojik olarak zarar görmemeleri için mücadele etmek mi? Ben ikincisini yaptığıma inanıyorum. Sanırım transseksüellerin biyolojik kadın olmak dışında olaya farklı açılardan bakmalarına dikkat çekmem yanlış anlaşılıyor. Erkeklik ve kadınlık dışında farklı cinsiyet kimliği ve cinsel yönelim varsa, neden farklı transseksüellik olmasın?
B: Düşüncelerini transfobi olarak nitelendirmiyorum. Transfobiyi şu veya budur diye kesin bir ifade ile açıklamak güç olur. Çok kapsamlı bir terim. Mesela bana göre, transseksüellere fiziksel bir şiddet uygulamadığı halde, düşüncede hastalık, tercih olarak görmek de transfobidir. Ancak, sen de olaya kesin değişim kararı olarak bakmak yerine, kişinin bedensel değişim hakkını kullanma isteği olarak bak. Çünkü bu sadece transseksüellerin meselesi değil. Bedensel değişim özgürlüğü olmalı.
H: Ben transseksüeller daha az hasarla atlatsınlar diye bedenleriyle barışmalarını istiyorum ve tavsiye ediyorum ama yapılacak bir şey yoksa, insanın bedensel geçiş ameliyatı geçirmesi de istenilen bir şey olsa da çok meşakatli bir şey bence. Ameliyatın da acısı geçer ama hayata sıfırdan başlamak, hem de engellerle dolu bir hayata sıfırdan başlamak... Çünkü "sen kadın oldun, hoş geldin yeni hayatına" diyecek toleranslı bir dünyada yaşamıyoruz. İçindeki öfken, acın, umutların, mesajın, insanlardan beklentilerin, hislerin, anlatmak istediklerin, gözyaşlarının ifadesi.... İnsanlara haykırmak istediğin bir şeyler var mı bu konuda?
B: Her LGBTİ bireyi gibi ben de önyargıların ve fobinin yıkıldığı bir dünya istiyorum. Benim ne olduğumdan çok neler yapabileceğimle ilgilenilsin istiyorum. Bedenimden çok zekamla uğraşsınlar istiyorum. Sadece ben değil, tüm LGBTİ bireyleri imkan verildiğinde çok başarılı işler çıkarabilirler. Bunun özgürlüğünü istiyorum. Bir de asıl konumuz olan, ailelerimize seslenmek istiyorum. Bizler bireyler olarak güzel şeyler başarabiliriz. Mükemmel işler için ailelerimizin desteklerine ihtiyacımız var. Anneler-babalar çocuklarınızdan vazgeçmeyin. Onlar sizin çocuklarınız. Cinsiyetleri önemli değil. Çocuklarınız sizlerin melekleri. Onlarla mutlu olmayı bilin.
Kendimi ifade edebildim mi bilmiyorum. Ama bana bu fırsatı verdiğin için çok teşekkür ederim.
H: Ailen senin kadın davranışlarını taklitçiliğine vermiş ama onlar gerçekleri biliyor da, seni üzmemek adına taklitçiliğine veriyor numarası yapıyor olabilirler mi? Çevrelerine karşı da bu, bir gerekçe olarak sunulan bir kamuflaj olamaz mı? Belki de herkes her şey biliyor da yüzleşilmeyi bekliyor olamaz mı? İçinde ailenin seni her halinle kabul edeceğine dair bir his var mı? Onların transseksüelliğe mesafeli sözleri de seni vazgeçirmek için olablir mi? Onları şimdiden gerçek kimliğine hazırlamayı hiç düşündün mü? Her geçen gün hem sana yük, hem de zaman kaybı. Tamam her şeyin bir zamanı var ama o zamanı birazcık hızlandırmak mümkün mü ufacık ufacık bir şeyler yaparak? Mesela seni en kabul edecek kim var ailede? Önce ona açılsan ve onu yanına alsan. Sonra tek tek diğerlerini... Yani birden toplu açılım hem onları şok edecek, hem de seni yalnız bırakacaktır. Yani teker teker açılarak hasarın şiddetini düşük tutmuş olmaz mısın? Bu herkes için de faydalı olmaz mı?
B: Saydığın bütün olasılıklar kendi başlarına gerçek olma ihtimalleri yüksek varsayımlar. Bu yüzden her şeyi göze alarak konuşmaya karar verdim. Ne olacağını, neyle karşılaşacağımı en ince ayrıntısına kadar inceliyor, irdeliyor ve düşünüyorum. Bu röportajın en sevdiğim yönü, yüzleşmeyi sağlamış, dönüşümünü tamamlamış translardan ziyade, henüz açılımını bile gerçekleştirmemiş bir transseksüeli yansıtması.
H: Bir şeyi çok merak ediyorum. Trans olunca özgüvenin daha mı yüksel olacak, yoksa toplumsal koşullardan dolayı daha mı ürkek olacaksın?
B: Tabii ki. Kendi kimliğime kavuşacağım. Bedenim ruhumla bir bütünlük oluşturacak. Özgüvenimin yanı sıra başarılı ve mutlu bir hayatım olacak.
H: Yakın çevrene karşı nasıl bir stratejin var ameliyattan sonra? Onlardan uzaklaşabilirsin ama senin de dediğin gibi onların ailene karşı baskısı olabilir. Aileni çevreye karşı nasıl koruyacaksın? Onlar bu baskıya karşı sağlam durabilecekler mi? İzmir'de kalan trans bir arkadaşım, köylüleriyle yüz göz olmamak için miras hakkından vazgeçti ve ailesine devretti haklarını. Transseksüel olmak hep fedakarlık yapmak mı gerektirecek? Yakın çevresine kötü olmamak için hep borç para vermiş ama alamıyor? Avukatlar bile hak mücadelesinde transseksüellere karşı ihmalkarlık yapıyor. Hayat transseksüeller için çok zor. Sen hazır mısın çevrenin baskısı ve engellerine, ihmalkarlıklarına..?
B: Ailem yanımda olduktan sonra diğer insanları pek de önemsemiyorum. Ben hayatıma bakarım. Gerekirse ailemi de yanıma alırım. Kimseye kabullendirmek gibi bir vazife hissetmiyorum kendimde. Herkes kendi hayatından sorumlu. Ailemi de kendimi de daha da bilinçlendireceğim. Onlar da en az benim kadar özgüvenli olmak zorundalar. Ben onlardan vazgeçmem. Onların da bunun farkında olup yanımda olmalarını sağlamak zorundayım. Fedakarlıklarımızın mutlaka sonucunu alacağımızı düşünüyorum.
H: Belki transseksüelleri çok rahatsız edecek bir soru olacak ama sence transseksüellik ne kadar queer sınıfına giriyor? Yani transseksüeller ne kadar toplumun en ötekilerinden bir olsa da kendilerini şu aşamada heteroseksizmle kabul ettirmeye çalışıyorlar gibi. Ötekileştiren bir sisteme ötekileştiren bir formülle dahil olma çabası daha en baştan queer anlayışıyla çelişmiyor mu? Toplum tarafından kabul edilinceye kadar her şey queer sınıfına sınıfında ama kabul edilmek heteroseksizmin onayladığı şekilde mi olmalı? Mesela eşcinsellik de kabul edilecek belki ama erkekler pasif ilişkiye girmez iseler, heteroseksüel evlilik yaparlarsa, eşcinselliklerini heteroseksist yaşam biçimini rahatsız etmeyecek şekilde yaşarlarsa... LGBTİ'lerin kendilerini yanlışlamaları queer politikasını hepten yok etmez mi? LGBTİ'ler kime ve neyin mücadelesini verecek o zaman; ötekileştiren sistemin istediği gibi olmanın mücadelesini mi? Kabul edilinceye kadar her şey queer sayılıyor ama ötekileştiren sisteme benzemek için mi queer olunacak? Bu soruyu niye sordum biliyor musun? Tamam, doğuştan getirdiğin kadınlığına inanıyorum ama davranışlarında toplumsal kadınlık emareleri yok mu? Bunu zaten sen de inkar etmiyorsun, hatta benimsiyorsun doğal bir kimlik gibi. Bu bir varoluş toplumsal anlamda ama doğal olarak varolmak bizler için daha iyi olmaz mı uzun vadede? Yani derdimiz günü ve kendimizi mi kurtarmak olmalı?
Queer:
Queer teori ne olduğuyla değil neye karşı olduğuyla kendini ortaya koyar. “Normal”i, normalliği kuran normların kuruluş ve işleyiş yapısını sorgular. Cinsiyet, toplumsal cinsiyet, cinsel yönelim ve cinsel pratiklerle ilgili her tür etikete, dolayısıyla da kimlik ve cinselliğin üzerine kurulduğu “apaçık” her tür kategoriye karşı durur. Toplumsal cinsiyetin de içinde bulunduğu (kadınlık/erkeklik) ikili düşünce yapılarına, bu yapıların beraberinde getirdiği uyumluluklara (kadın, kadın gibiyse erkeğe arzu duyar) karşı, cinsiyet/toplumsal cinsiyet/cinsel yönelim kimliklerinin hiçbirinin “doğal” olmadığını, tarihsel, kültürel ve toplumsal olarak kurulduğunu ve dolayısıyla da iktidar ilişkilerinden bağımsız düşünülemeyeceğini savunur. Bu bağlamda, ana soruları cinsel kimliğin inşası, bu kimliklerin nasıl düzenlendiği ve bu kimliklerle özdeşleşmelerin bizi nasıl mümkün kıldığı ve kısıtladığı etrafında yoğunlaşır. İlk olarak akademik çevrede ortaya atılan bu teoriyi zamanla benimseyen kişiler şu an kendilerini -cinsiyetlerden ve cinsel yönelimlerden bağımsız şekilde- "queer" demektedir. Queer bireyler heteroseksizme ve heteronormativiteye karşı politik bir tutum alan bireylerdir. (Wikipedia)
H: Bir transseksüel arkadaşımız öğrencilik döneminde feminen görünümünden dolayı ayrımcılığa maruz kalıp psikolojik olarak çok sıkıntılı günler yaşadığını söylemişti. Hatta o, trans kimliğinden dolayı erkekler tuvaletine, biyolojik cinsiyetinden dolayı da kadınlar tuvaletine bile gidemiyormuş. Sen biyolojik olarak feminen olmadığın için okul çevrende belki aşağılanmıyorsun, dışlanmıyorsun. Ruhunla tezat bir bedenin ağırlığının verdiği psikolojik bir baskı var üzerinde ama açık olmanın getirdiği dezavantajlar da var eğitim hayatında. Sen ne düşünüyorsun bu konuda? Eğitim hayatında translar nasıl olmalı görüntü olarak? Yoksa transseksüellerin kendilerini fiziksel-feminen olarak ifade etmeleri kaçınılmaz bir durum mu veya bir süreliğine kendilerini tutma iradeleri bireysel yapılarıyla mı alakalı? Sen dedin ya önceki cevaplarının birinde herkesin transseksüellik durumu farklıdır diye? O zaman senin şimdilik feminenliğini toplum içinde tutman uzun vadeli bir stratejnin katlanması zor da olsa, toplumsal sebeplerden dolayı olması gereken ve de istenince olabilen bir durumu mu?
B: Eğitim hayatımda genelin aksine ben ilk ve ortaokul dönemimde zorluklar yaşadım. Kız arkadaşlarımla vakit geçirmem, erkek öğrencilerden uzak durmam, erkek arkadaşlarım tarafımdan "karı kılıklı", "top", "nonoş" gibi adlandırılmalarıma neden oldu. Bu durum öğretmenlerimin dikkatini çekmemiş olsa gerek, Bildiğim kadarıyla aileme yansıtılan bir durum olmadı. Lisede biraz daha şanslı ve açıktım. Öğretmenlerim tarafından sevilen bir öğrenciydim. Genelde konser ve belirli haftalarda rol alırdım. Okulda cesurca kadın kıyafetleri ile gösteriler yaptım. Tabii bu durumu transseksüelliğime bağlamadılar. Başta açıklıktan kastım transseksüelliğimin bilinmesi değil, benim bu tarz gösteriler sayesinde egomu tatmin edişimdi.
Üniversite de ise tam bir özgürlük olmasa da rahatım. Kendimi ifade edebildiğim insanlarla iletişime geçiyorum. Öğretmenler ile aram gayet iyi. Durumumu bilen hocalarımın yanı sıra bilmeyenler daha fazla tabii. Homofobi ve transfobi malesef sadece eğitimle yıkılamıyor. Öğretmen, doktor, avukat statüsünde birçok insan malesef homofobik ve transfobik davranabiliyor. Benim de derslerden yola çıkarak bu fobiye sahip olduğunu anladıklarım var. Daha dikkatli oluyorum. Tabii ki utandığım için ya da yanlış olduğunu düşündüğüm için değil, sadece bu fobilerini kullanarak benim hayatımdan önemli noktalarımı çalmalarına fırsat vermek istemediğim için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder