Mülteci olmaya karşı niye bu kadar yabancı ve duyarsızız? Garantisi var mı bizim de bir gün mülteci olmayacağımızın? Biz başkalarını anlamazsak, anlaşılmayı bekleme hakkımız olabilir mi? Empati kurabilmemiz için felaketin illa ki başımıza gelmesi mi gerekiyor. 2-3 yıldır mülteciler yoğun olarak var şehrimizde de. Onlara insanlarımızın nasıl baktığına 1-2 örnek vermek istiyorum. Mesela bir siyah derili yolda yürürken herkes sözleriyle ve gözleriyle resmen işaret ediyor onu. Tamam, direkt taciz yok ama o kişinin farklı bakışları ve dilimizi anlamasa da kulağına gelen seslerin hoş şeyler olmadığını anlayamaz mı tonlamadan? Veya, ben, onlar bizim insanlarımızdan bile daha sosyal oldukları için, İranlılarla çok karşılaşıyorum ve spor aktivitelerinde olsun, parklarda olsun. İran'da Azeri çok olduğu için de çoğu Azeri kökenli olduklarından Türkçe de biliyorlar ve sohbet ortamı oluşuyor aramızda. Ama biz onlara ne diyoruz: "Niye gelmişler ki buraya? Biz daha kendimizi geçindiremiyoruz. Bir de bunlara mı bakacağız?" Oysa yok böyle bir şey; bizim onlara bakmamız gibi bir durum. Ya ailelerinin gönderdikleriyle geçiniyorlar, ya da çalışarak. Mülteciler belki kötü yönetimlerinin kurbanı oldukları için başka ülkelerde yaşama şansı arıyorlar ama bizim gibi sığ zihniyetliler önyargılarının kurbanı oldukları için, insanlıklarını bile bulmaya çalışmıyorlar.
Benim onlara bir kere selam vermeme ve arkadaşlık-dostluk kapılarımı açmama, onlar bin adım atarak karşılık veriyorlar. Bana gülümsemelerindeki, yakınlaşmalarındaki içtenliği görmemek imkansız. Gerçekten iyiliği de, kötülüğü de insan kendi belirliyor. Sevgi ortamını insan kendisi yaratıyor. İnsan ayrımcılık yapmayınca, ötekileştirmeyince de içi temizleniyor; korkudan, öfkeden, nefretten arınıyor. Burada tanıştığım İranlı mültecilerle, bizden gittikten sonra da sosyal medya üzerinden iletişimim devam ediyor, eder de. Çünkü çıkarsız, beklentisiz bir arkadaşlık ve dostluktu bizimkisi.
Televizyonlarda muhafazakar iktidarla birlikte iyilik-güzellik adına bolca dini vaazlar veriliyor TV'lere raiting yatıran, hocalara milyonlar kazandıran ama nedense hiçbir işe yaramayan. ışid kanlı eylemlerine devam ederek dünya gündemini meşgul ediyor. Futbolda dünya kupası devam ediyor. Cumhurbaşkanlığı adaylarına kilitlenmiş vaziyetteyiz... 17 yaşında Afganlı bir çocuğun öldürülmesinden daha mı önemli şeyler bunlar da gündem oluşturmuyor bir çocuğun öldürülmesi? Suçu mülteci olması mı, Afganlı olması mı? Nasıl bir insanlık bu? Yemek yiyip uyuyacağız bu gece de gene değil mi hiçbir şey olmamış gibi? Demokrasi mi dediniz, demokratik bir ülke mi dediniz, insanlıktan mı bahsediyorsunuz? Güldürmeyin beni. Afganlı bir çocuk polis tarafından dövülerek öldürüldüğü halde mi? Bu şiddet münferit bir olay değildir; sistemin zihniyetinin bir uzantısıdır.
Afganlı çocuklar dünyanın diğer çocuklarından daha değersiz değildir. Belediye'nin spor kurslarına gelen Afganlı bir kız çocuğu vardı bana badminton'da servisin nasıl atılacağını göstermemi isteyen. Türkçe de öğrenmişti... Acı çekiyorum şu an Van'daki bir çocuğun dövülerek öldürülmesinden dolayı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder