Halil

Bana çok kısa ve öz kendini anlat deselerdi...

Ne olduğumun, kim olduğumun geleneksel bir yapıya rağmen farkındaydım.
Hiç küsmedim, hiç kızmadım kendime; Hep sevdim kendimi, hep barışıktım kendimle.
Çekingenliğim farklılığımdan değil, hassas oluşumdandı.
Büyüdükçe hayatın güzel ama insanların çirkinleştirmeye çabaladığına şahit oldum.
Ben de ötekilerin sınıfına dahilmişim.
Ama bu dayatmacılığın hiç esiri olmadım.
Onlara bana kendilerini dayattıkça, bendeki beni ortaya çıkardılar.
Doğanın bir parçasıydım ve kodlarımın gereklerini yerine getirmeliydim hayata teşekkür etmek için.
Bilgiydi hamurum ve o bilgiyi öğrenip paylaşmakla görevlendirildiğime inanmıştım.
Hayatı deneyimlemeli, öğrenmeli ve paylaşmalıydım.
Öğrenmek için gelmiştim bu hayata ve faydalı olmalıydım.
Cesaret ateşini yakmak çok güzel bir şey olsa gerek.
Hayat zordu ama değerini anlamak içindi bu zorluk;
direnç kazanmak için bir enerjiydi, itici bir kuvvetti.
Tek başına da ayakta kalabilmenin bir öğretisiydi.
İçinde bir şeyler yıkılsa da yaşamak için dirayetli olmanın bir duruşuydu.
Evet pes etme noktalarına gelinebiliyordu.
İrtifa kaybetmemek adına
dışarının sert şartlarına karşı
birikmiş negatif enerjinin boşalma anları oluyordu
küçücük sevgi mesajlarıyla
insancıl taraflarını unutmaman
ve yoluna devam etmen için.
İçselleştirilmiş tüm nefret duygularından arınma çabasının inancı içersinde olmak...
Anlamak...
Evet anlamalıyız, her şeyi, herkesi.
Kendimizi onun yerine koyabilmek için deneyimlemeliyiz onu; O şeyi, o kişiyi, herkesi, her şeyi...
Hayat budur; Anlamlandırmak için anlamak.
Dostça, arkadaşça, sevgiyle, saygıyla...

Not: Bazen karaladıklarımı yayınlama isteği olmayıp taslaklara kaydediyorum, sonra gözüme çarpıp okuyuınca, "Aman yayınlayayım, ne olacak" diyorum. Bu da onlardan biri işte.