Ölmeye gitti ve dönmeyecek

Kedilerimden bir tanesi daha hiç beklemediğim bir anda zehirlendi. Nedenini bilmiyorum. Bir kedi neden zehirlenir onu da anlamıyorum. Daha önceki zehirlenen kedim gibi gene sessizlik, gene uyumak ve kendine dokundurmama hali, sabaha doğru da küçücük beyaz bir kusmuk. Ve hiçbir şey yememe hali. Sadece bekleyiş. Bu kedim kötü görünmüyordu oysa. Kendini gönlü olmayınca zaten sevdirmezdi de, bu sefer daha kalın ve başka hırlıyordu. Ama okşamalarıma itiraz etmemişti. Dün akşama doğru dışarı çıktı ve yan duvardan atlayıp gitti. Bu gidişin dönüşü olmayacağını önceki kedimden biliyordum. Kedilerim bazen evden çıkıp başlarına ne geliyorsa artık dönmeyebiliyorlar ama ölüme gidişlerine şahit olmak kaldırılamayacak bir şey. Çünkü hayvanlar öleceklerini hissedince rahatsız edilmek istemiyor ve sessizliğe, ıssızlığa çekiliyorlar. Canlıların "bir varmış bir yokmuş" olmasını, doğanın kuralı da olsa kabul edemiyorum ben. Daha 8 aylık bile olmamıştı. Diğer kedim kardeşini çok severdi. O ne hissediyor şu anda bilmiyorum. Farkındayım, bu anlatıklarım kediler üzerinden kendi iç dünyam. Belki onlar doğanın kanunlarını insanlardan daha bir kabul edebiliyorlar. Mesela anneleri doğurup, emzirip büyüttükten sonra yavruları umrunda bile olmuyor, onları yanına yaklaştırmıyor bile ama iç dünyalarında onlar da kendilerince bir şeyler hissedip yaşıyorlardır sanırım. Elimde değil çok üzülüyorum kedileri çok sevdiğim için. Yani daha dün yaşayan, dokunduğum kedi bugün yok. Yapılacak bir şey de yok. Belki acılarla büyümenin farklı bir yolu bu da. Her insan acıyı da tatmalı değil mi? Ama benim insan odaklı yaşamamam ve dolayısıyla doğadaki her kayıpta acı yaşamam bazen çok yıpratıcı olabiliyor. Acıya da razıyım da, keşke ölmeseler. Keşke herkes, her şey eşit şekilde ve sürede yaşayabilse. Hayatta kabul edemediğim şeyler yaşayınca anlayamıyorum hayatı, ve de anlamsızlaşıyor bazen. Ben ne yazık ki "bir kedi, herhangi bir şey" diye geçemiyorum canlı kayıplarına karşı. O yüzden bazen kopuk kopuk eklemeli yaşıyorum. O yüzden bir tarafım hep hüzünlü. Acının olmadığı sadece mutlu bir hayata özlemim belki o yüzden. Acısıyla tatlısıyla bir hayat istemiyorum o acı içimde hep olduğundan. İçimde hala bir umut var ama kedim dönecek diye. Belki kendini toparlar gelir.