Her Şey Eşcinselliğin Kabul Edilmesiyle Daha Başka, Daha Güzel Olacak
Başlık birisine ait değil, heteroseksist sistemin, dünyanın genelinin eşcinselliğe bakış açısını yansıtan, hatta birebir ifade eden bir nefret düşüncesi.
Tabi öldürmek o kadar kolay olmuyor, olmayabiliyor, olduğu da oluyor ama insanlar eşcinselliği asla ve kata kabul etmedikleri için en azından kafalarından böyle bir düşünce geçiyor.
Aslında bu nefret toplumun çocuğa bakış açsını da yansıtıyor. Yani çocuk dediğin heteroseksizmin varoluş projesinin bir parçası, malzemesi oluyor. O yüzden çocuklar-insanlar istedikleri gibi, içlerinden geldiği gibi yaşayamıyorlar ya. Ahlak, gelenek veya manevi değer bahaneleriyle heteroseksizmin dayatmalarıyla, heteroseksist projenin tamamlayıcısı olması için ne yapılması gerekiyorsa o yapılıyor. Belki farkında olarak, belki farkında olmayarak. Çünkü çocukluktan itibaren neyin nasıl olmasına dair heteroseksist değerler, kurallar içselleştiriliyor ve insanlar kendilerini, yapılarını, doğalarını öyle zannediyorlar.
Bir insan çocuğunu, kendine, çoğunluğa, topluma benzemiyor diye öldürebilir mi? Öldürebiliyorlar. Ne için? Din, ahlak ve namus için. Peki karşılığında ne kazanıyor? Hiçbir şey. Dahası katil oluyor, çocuğunu kaybetmesinin üzüntüsünü yaşadığına inanmıyorum, inanmam da asla. İnsan üzüleceği bir şeyi yapmaz. Yapması için bir şeylere körü-körüne inanacak kadar aptal, deli, kapasitesiz, sofu olması gerekir. Kafasına kimse silah dayamıyor eşcinsel çocuğunu öldür diye. Sadece toplumda erkek olarak varolabilmek, erkek olarak kendini gerçekleştirebilmek için namus bahanesiyle kendini erkek egemen topluma ispat etmeye çalışıyor. Varolabiliyor mu? Bilmem ki? İnsanın yapısına, doğasına aykırı olunca katillik çok fazla empati kuramıyor. Belki bir nebze namusunu temizlediğine inandığı için, heteroseksizmden aldığı ödülle insan içine çıkma yüzü bulduğundan dolayı yaşama karşı cesaretleniyordur ama çocuğunu öldüren bir katilin o kadar da huzurlu, mutlu ve başının dik olabileceğine dair bir ihtimal olabilirmi ki diyerek heteroseksizme inançsızlığımla gene çelişiyorum fazla iyi niyetli davranarak. Belki heteroseksizme görevini yerine getirmenin gururuyla kendini iyi hissedebilir ama ben bunu dediğim gibi anlayamıyorum, anlayamam.
En çok sinir olduğum hümanistlik de, çocuğunun eşcinsel olunca toplum tarafından acı çektirileceği sahtekarlığı. O toplum dediğin senin-benim gibi analar-babalar değil mi? Sen çocuğunun cinsel yönelimine toleranslı olmazsan, toplumun eşcinselliği kabul etmesini nasıl bekleyebilirsin? Sen yık bakalım kendi homofobini sanki başka bir dünyanın sınıfı olan topluma. Önce sen bir kabul et çocuğunun eşcinselliğini, bütün aileler kabul etsinler çocuklarının eşcinselliğini, kabul etmeyecek kim kalıyor, hangi toplum kalıyor? Sen bi' kabul et de, onlar kabul etmezlerse kabul etmesinler, bilahare tekrar düşünürüz.
Çocuğuna zor zamanında yardımcı olmayacaksın da ne zaman olacaksın? Yardımcı olmayı da öyle kulağından tutup heteroseksizmin kapitalist homofobik doktor geçinen tacirlerine götürerek, bir de üstüne para ödeyerek değil, çocuğunu olduğu gibi severek. Evet anne-babanın çocuğuna yardımcı olması ahlakçılıkla, namusculukla değil, sevgiyle olabilir, eşcinselliği sevmekle olabilir.
Heteroseksizmin bireyleri mülkiyetçilikle varoldukları için, kendi mülkü olarak gördüklerinin eşcinsellikle kirlenmesini istemiyorlar. Mülkle-çocukla var-erkek olunuyor ve onu erkek sistemin istediği şekilde korumayı da görev ediniyorlar. Sevmek de uzaktan uzağa gerçekleştirilen mahrem bir lüks oluyor.
Eşcinseller de böyle yani homofobik düşünüyorlar ya, öldürüyorlar beni. Bu düşünmek falan değil, düpedüz eşcinsellikten, eşcinselliğinden nefret etme hali. Nefret ettirilmiş bile olsalar, eşcinseller acaba utanmadan hangi yüzle kendi cinslerini sevebiliyorlar. İnsan nasıl bu kadar da kör gözüme parmağım şeklinde çelişkili olabilir ki? Hem eşcinsellikten nefret edeceksin, hem de eşcinsel ilişki yaşayacaksın. Ayıp, ayıp! İnsan eşcinselliğine her şeye rağmen engel olamıyorsa, oturup bir düşünmesi, ondan sonra homofobik olması lazım.
Komik olan da eşcinsellerin erkek çocuk sahip olmak isteyecek kadar heteroseksist olmaları. E sen erkek çocuk sahibi oldun diyelim. En az yüzde on veya yirmi üzerinden hesaplarsan, çocuğunun kaçta kaç eşcinsel olma ihtimalini göz önünde bulundurman gerekir. Yani çevrende bulunan her 5-10 kişiden biri eşcinsel. Neredeyse her aileye bir eşcinsel. Eşcinsel-eşcinsel yaşıyoruz ama eşcinselliği, kendimizi yok sayıyoruz. (Erkek eşcinselliği üzerinden yazmamın sebebi, erkek egemen toplumda erkek eşcinselliğine kadın eşcinselliğine göre daha homofobik yaklaşılması.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder