İnsanlar kötü olarak, art niyetli olarak, samimiyetsiz olarak, iyi niyeti suistimal ederek, arkadan konuşarak, ikiyüzlü olarak ne kazanabilirler ki kendi kendilerine kötü bir etiket yapıştırmaktan başka? Ben ne kayabedebilirim ayrıca bundan gerçekleri görmek dışında? Ve bu sayede kimin ne olduğunu anlayıp, içimden bir şeyleri de kopartıyorum o kişilere karşı. Şu hayatta benim kabedeceğim hiçbir şey ve hiç kimse olamaz; çünkü ben hayatta tek başıma varolabilmiş bir insanım. Şu dünyada tek başıma kalsam, gene mutlu bir insan olarak yaşayabilirm. Bugüne kadar şu kişi veya bu kişi hayatımda olsun, onunla bir şeyler paylaşayım diye derdim olmamıştır. O yüzden hiç kimseyi rahatsız etmem. Bu sözlerim de istisnalar hariç kişiler için geçerli. Onlar da azınlıkta zaten. Ben hayatta hep güven vermeye çalışırım, başkalarına güvenmeye değil. Çünkü başkalarının ipiyle kuyuya inilmeyeceğini öğreneli çok oldu. İçimde insanlara karşı kırgınlıklarıma rağmen ilişkileirmi devam ettiririm ama içimde onlara karşı bir samimiyet olmayabilir artık. Çünkü hak etmeyene samimi olacak kadar da enayi ve aptal değilim. Hayat tecrübesi donanımsız insnaların yaşadığı coğrafyalarda aşağılık kompleksinin ve de egoların yüksek olduğunu öğretti bana. Bu tarz kişilere kafayı takmaktansa, içimden bir şeyleri onların bile haberi olmadan bitirmeyi yeğlerim hep. Bu sözlerim de birilerine nispet falan değil; ben kimim ki zaten onların gözünde ama gene de hazımsızlık yaratmak kim olduğumu hatırlatıyor onlara ki hazımsızlık yaratıyorsam, hazımsızlık yaratabiliyorum demektir. Bu dünyada insanlara zaten verebileceğim tek cevabım mücadele ederek hazımsızlık yaratmak olmuştur, öyle olmaya da devam edecektir. Çalışmak ve başarmak, kazanmak en güzel cevaptır. Başkalarının nefreti bende hep itici güce dönüşmüştür. Vuruldukça güçlenirim ben; ah keşke bir de yüzüme karşı vurmaya cesaretleri olsaydı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder