Neden "eşcinselim, daha iyiyim"... Bir kere en başta kendimim, başkasıymış gibi yaşamıyorum, rol yapmıyorum, sahte değilim... Nasıl ağır bir şeydir bir başkası gibi yaşamak; sana uymayan bir insan gibi davranmak... Bol veya dar bir elbiseyi bile taşımayı kabul edemezken... Hatta insanın kendi kimliğine yabancı kalması... Daha da ötesi kendinden nefret etme noktasına gelmesi... Evet homofobik bir dünyada eşcinseller kendilerinden nefret edebiliyorlar. Bu yüzden heteroseksüel gibi davranıp, heteroseksüel gibi yaşıyorlar ya... Ve hayattan kendileri olmadan bile geçebiliyorlar zevksizce, keyifsizce... En fazla gizli bir şekilde utanarak gerçekleştiriyorlar kendilerini sonrasında pişmanlık falan duydukları... Nasıl yapabiliyorlar ki bunu? Ben mesela içimden gelmeyen bir şeyi yiyemem-içemem, yapamam-edemem... Kaldı ki mastürbasyon niyetine bile geçmeyecek, hatta bana çok itici gelen bir beraberliği nasıl yaşayabilirim ki? Nasıl bir mutluluk temellendirebilirim ki düşündüğümde bile tüylerimi diken diken eden bir şeyi gerçekleştirerek? Her sevginin yeri başkadır; insan yılanı bile sevebilir ama cinsel yönelimine aykırı bir eylemi nasıl gerçekleştirebilir ki? Sanırım eşcinselim diyemeyenlerin en büyük sıkıntısı budur.
Bir de karşısındakinin beklentisini gerçek anlamda hiç karşılayamayacak. Cinselliği bir tarafa bırakın, insanın içinde aşk olmazsa nasıl sevebilir ki sevgili manasında karşısındakini? Görev icabı sevmek diye bir şey var mıdır? Tanrım çok korkunç, çok vicdansızca bir durum. Kendi hayatını zehir ettiğin yetmiyormuş gibi, bir de suçsuz insanların hayatını mahvediyorsun onları sevgisizliğe, aşksızlığa mahkum ederek. Sistem bir suçluysa, sen de iki suçlusun sahtekarlığın yüzünden birilerini mutsuz ettiğin için.
Sus, tek kelime etme bana!:) Ben nasıl hayır diyebilsidiysem heteroseksist sisteme, sen de hayır diyebilirdin. Bunun için ekstradan bir kudrete ihtiyacın yok ki. Birisine hayır dedin mi, "hayır"dır kabul etmese bile. Bu, seni zorladığı için sistemin suçundan çok, senin teslimiyetçiliğinin suçu... Bahanelere bak hele... Ailenin tek çocuğuymuş da, soyunu devam ettirmeliymiş de, ailesi torun bekliyormuş da, ailesini üzmek istemiyormuş da, yaşlanınca ona kim bakacakmış da, da, da... Açık olanlar nasıl yaşayabiliyorlar, ayakta kalabiliyorlar..? Açık olan eşcinsellerin, gizli olan eşcinsellerden daha iyi ve daha güvenilir konumları yok ki... İnsanların sana anlayışı, biraz da senin kendine nasıl davranılmasını istemenle alakalı. Sen korkarsan onlar da baskı yaparlar, sen teslim olursan onlar da teslim alırlar, sen kendinden utanırsan onlar da utandırırlar, sen onların ahlakçılığına hizmet edersen onlar da seni ahlaksız hisettirirler...
Gelelim eşcinsel olduğum, yani eşcinselim diyebildiğim için kendimi iyi hissetmemin en önemli maddesine... Evet eşcinsel olduğum için, artık hiç kimseden korkmuyorum eşcinselliğim ortaya çıkacak diye. Üzerimde hiçbir psikolojik baskı yok. Başımı yastığa kendi gerçeğimle ilgili olarak huzurla koyuyorum, deliksiz uyuyabiliyorum. Bana sen eşcinsel misin diye baskı yapamaz ki kimse; çünkü bunu ben biliyorum ve onlara da bildiğimi, eşcinsel olduğum için kendimi daha iyi hissettiğimi hissettiriyorum. Yani eşcinsel olarak ne kadar iyi olduğumu onlar da biliyor. Alışıyorlar zamanla bana, eşcinselliğime ve unutuyorlar bile eşcinsel olduğumu. Çünkü ben sadece cinsel yönelimimle yaşamıyorum ki, eksik bir tarafım yok ki heteroseksüellerden. Onların yaptığını ben de yapıyorum ve onlar da yaptığım işten, faaliyetten cinsel yönelimimi, eşcinselliğimi görmüyorlar bile. Bunu siz de yapabilirsiniz, bir deneyin. Kaybedecek neyiniz var ki; eşcinsel onurunuzu kaybettikten sonra düşündüğünüz heteroseksüel onurunuz mu? Çok mu ağır oldu? Şaşırıyorum biliyor musunuz eşcinsellerin bile heteroseksistçe onurlanmalarına, erkekliklerine falan toz kondurmamalarına? Erkeklik midir önemli olan, insanlık mıdır erkek bir toplumda bile? Farkında değil misiniz erkekliğin abartılmasının ne kadar saçma olduğunu; erkek erkektir, kadın kadındır, eşcinsel eşcinseldir.... Birbirinden üstlüğü olamaz ki. Erkeklik önemlidir, kutsaldır falan diye düşünülüyor ya... Hatta eşcinseller tarafından bile... Ben bunu düpedüz cahillik olarak görüyorum. Erkekliğin belki kas yapısı olarak üstünlüğü olabilir ama bundan bana ne? Güçlüyse güçlü; erkek kas yapısından da güçlü makineler var; o zaman o makinelerin egemenliğinde yaşayalım...!
Şimdi de "eşcinselim, daha iyiyim"in diğer faydalarına bir bakalım.... Bir kere hiç kimse artık bana eşcinselliğimi kullanarak şantajvari davranamıyor. Açık olan bir şeyin nesini kötü anlamda kullanacaklar ki bana? Bulunduğum ortamda varsam, bu eşcinsel olarak kabul edildiğimdendir. Zaten seni eşcinsel olarak kabul etmiyoruz, diye bir şey mi var?! Var ama böyle bir durumun olmasında eşcinsellerin payı var en çok; sen kendinden utanırsan, senin eşcinselliğini de kabul etmezler. Seni, eşcinsel olduğun için kabul etmeyenlere, beni eşcinsel olduğum için reddedemezsiniz dedin mi? HAYIR. HATTA EŞCİNSEL OLMANA RAĞMEN EŞCİNSELLİĞİ KÖTÜLEMİŞ OLDUN İNKAR EDEREK. İNSAN KENDİNE BUNU YAPAR MI? YAPTIN-IZ AMA.
Artık bana evlen demiyorlar, niye bekarsın demiyorlar... hayatımı hiçbir şekilde sorgulamıyorlar. Bakıyorlar, görüyorlar ki Halil böyle daha iyi ve kabul ediyorlar. Bakıyorlar görüyorlar ki eşcinsel Halil'nin diğer insanlardan hiçbir farkı yok ve de kimseye zararı yok.
Eşcinselim, daha iyiyim; ben kendimi seviyorum ve ben kendime saygı duyulmasını istiyorum ve bunun için mücadele veriyorum. Haksızlığa uğruyorum ama hakkımın peşinde koşuyorum. Heteroseksist bir dünyada sesim belki sinek vızıltısı gibi çıkıyor olabilir ama ben kendimi korumak için mücadele veriyorum. Bu bir onurdur, bu bir gururdur, bu bir varoluş mücadelesidir. Doğanın zincirlerinden birinin kopmamak için mücadelesidir. Zorluklarla mücadele etmek bile, insana insanın kendisinden vazgeçmesinden daha iyi geliyor. Evet zorluklara rağmen, homofobiye rağmen, nefrete rağmen, eşcinsel olmak çok daha iyi geliyor. Çünkü ben varım eşcinsel olarak. Beni görüyorlar; ama sizi göremiyorlar; onlar görmek istemiyor ama siz de görünmek istemiyorsunuz zaten. Varsınız ama yoksunuz!
Dün eşcinsel toplantımızda heteroseksüellerden biri, "neden 'eşcinselim' deme ihtiyacı hissediyorsunuz?" dedi. Beni eşcinsel diye tanımlayan ve ötekileştiren kim; heteroseksizm. Ve ben yaşama hakkımı sağlıklı bir şekilde kullanıncaya kadar, "eşcinselim" demeye devam edeceğim. Çünkü kendimle barışık olduğumu göstererek onların hastalıklı ve nefret yüklü beyinlerini temizlemem gerekiyor eşit ve özgür bir şekilde varolabilmek için. Görsünler ki eşcinsel olarak iyiyim.
Ha bir de açık eşcinsel olarak beni gerçek anlamda insan yerine koyanlarla koymayanları ayırt edebiliyorum; bu sayede kendimi de kandırmamış, yalan bir dünyada yaşamamış oluyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder