27 Ağustos 2011 Cumartesi

Paslı Ruhlar

Popstar yarışmalarında sanki elenecekmiş gibi, yarışmacıya önceden veda konuşması yaptırıp kaydeder ya programcılar, her insanın bir veda kaydı olmalı mıdır diye düşünüyorum. Herkesi bilemem ama benim de kanımın çekildiği, yaşamdan koptuğum anlar olmuştur şuursuzca. O anda yaşamın anlamı kalmıyor veya anlamsızlık değil de bu, yaşamdan kopmak zor gelmiyor insana. Korkmuyorsun hayattan kopmaktan, yaşamsal kaygıların olmuyor. Veda belki de çekip gitmeye gönüllü olduğun bir anda gerçekleşiyor. Çünkü yaşama dair korkuların olduğu zaman, hayatta kalma arzun bir şekilde seni hayatta tutuyor.

Kendi yaşamsal güvenceni hissede-biliyorsun ama sana veda etmek isteyenler kendilerini unutturarak gerçekleştiriyor bunu. Çünkü gönüllü gidenler hayattan, hayatın kirliliklerinden sıyrılıp da gittikleri için kimseyi üzmek istemiyorlar gider ayak. Herkesin yaşam gailesine kendilerini iyice kaptırdıkları bir döneme denk getiriliyor bu terk edişler bilinçli olarak giden tarafından. Gidecek olan tarafından serbest bırakıldığımız için daha bir kaptırıyoruz kendimizi yaşama, daha bir uzaklaşıyor gidecek olandan. Kendilerini bencilce ideallere kaptıranlara karşı bir umutsuzluktan kaynaklanan mecburi ayrılıklar da denilebilir bunlara. Onları hayatımızdan kovmuş oluyoruz belki bu ilgisizlikle.

Hemen hemen herkes aynı yollardan geçiyor ama yaşama dair umutsuzluktan son yolculuğa çıkıncaya kadar kadar değişmek, hayatı gönüllü paylaşmak için hiç de ödün vermiyoruz aslında çoğu zaman boşa harcadığımız zamanımızdan.

Bu duyarsızlık hayatta sadece büyük oynayanların sorumsuzluğu değil. Büyük oynayanların dünyayı ele geçirmek gibi idealleriyle, küçük yaşayanların sadece kendi dünyalarında mutlu olma hayalleri arasında hayatı  algılama konusunda bir fark yok aslında . Hepimiz kaptırıyoruz kendimizi dünyaya, dünyamıza. Herkes kendi çapında insanlıktan çıkıyor. Bunu anlamak için de kaybetmek gerekiyor ne yazık ki. Pişmanlıklarımız da "Acımı-zı yaşamak" rahatlamasıyla normalleşiyor, olağanlaşıyor, samimiyetinden uzaklaşıyor. Çünkü kaybettiklerimizi kayıp olarak görmeyebiliyoruz kendimiz adına kazandığımızı zannedip, kazandıklarımızın bir kazanç ve kendi adımıza olmadığını göremediğimiz için.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder