Adı da "bir şey"...
Aslında birilerini rencide ederim konumuna düşmemek için de tam ifade edemiyoum kelimelerimi...
Çocukluğumda kulaklarımı kapatırdım kesilirken hayvanın acı sesini duymamak için...
Siz hayvanlar insanlara kurban edilirken mutuluktan mı bağırdığını sanıyorsunuz..?
Bunu biliyorsunuz ama niye o acıyı hissetmek istemiyorsunuz?
Tek çözüm insanların hayvanları kurban etmesi midir Kurban Bayramı'nın niteliğinin karşılık bulabilmesi için..?
Amaç insanları mutlu etmekse, tek çözüm bu mudur?
Annem elden ayaktan düştükten sonra Kurban geleneğimiz sona erdi nihayet.
Bayramlarda bize et getiren komşularımızı da kırmamak için kabul ediyordum.
Bu bayramda ilk defa bunu dile getirebildim nazik bir dille...
Fazla et yemediğimi, annemin de artık sağlık problemleri yüzünden fazla yemek bile yiyemediğini...
İnsan düşünsel anlamda büyüdükçe hayata bakış açısını değiştirebiliyor, geliştirebiliyor, toplumsal yaşamın kendisine uymayan taraflarından soyutlayabiliyor kendini...
Kimsenin, bir başkasının hayatına müdahale etme hakkı yok ama nasıl inançlılar inançları doğrultusunda vaazlar verebiliyorsa, farklı bakış açısına sahip olanlar da düşüncelerini özgür bir şekilde dile getirebilmeli.
Hayvanların kesilmemesine dair bir düşünce ifade ettiğin zaman, hedef gösterilebiliyorsun.
BİR CANI SAVUNMAK KADAR KUTSAL BİR ŞEY OLABİLİR Mİ?
Gerçekten ben de Ali İhsan Eliaçık'ın dediği gibi, vejetaryanlığı kutsal değerlerle daha bir bağdaştırıyorum...
Cana saygı duymak sevgidir, saygıdır, hassasiyettir doğaya karşı...
Ben de vejeteryan değilim ama insan et yemeden de yaşayabilir.
İnsan hafif beslenince daha vicdani bie hissedebiliyor kendini..
Hayattaki her şeyi anlamaya çalışmak, kendini her şeyin yerine koyabilmeye çalışmak kadar yüce bir şey olabilir mi?
Empatik olmak, insanı vicdani olarak daha bir geliştirecektir; bundan şüphemiz olabilir mi?
Bir şeyleri gelenekselleştirmişiz bayramlar başlığı altında...
Koşullar çerçevesinde bazı şeyleri dönüştürerek daha anlamlı hale getiremez miyiz?
Sevgiyi, dostluğu, barışı ritüellere bağlamadan içimizden getirerek yaşayamaz mıyız? Daha samimi olmaz mı bu sayede..?
Ben şimdi dini inançları yerine getirmiyorum diye kötü bir insan mıyım?
Hayvanlarla insanların eşit yaşama hakkını savunarak yanlış bir şey mi yapıyorum?
Daha duyarsz, daha acımasız, daha mı vicdansızım?
Aksine daha insancıl olduğuma inanıyorum ama insancıllığımın samimiyetine bile inandıramıyorum kimseyi bazen...
Çünkü içinde yaşadığımız dünyada bile bir insanlık anlayışı var; eşitlik değil, herkesin kendi çıkarlarını korumaya çalıştığı bir dünya...
O şu, o bu, o kötüdür, ondan uzak durmalıyız, onlar kötüsünü hak ediyor düşüncesiyle duyarsızlaşıp ötekileştirmiyor muyuz bir şeyler veya birilerini..?
"Bağımsızlaştıkça" daha bir kendim olmaya, daha bir kendimce yaşamaya başladım. Yalnızlığı seçtim de diyebiliriz buna bir anlamda...
Hayvanlarla dostluğum da yalnızlığımdan dolayı onlara doğru itilmekten veya türlerin birlikte yaşamasını savunduğumdan falan değil; sadece ve sadece korumacılığımdan...
Aslında adına modern dediğimiz ama çok da uygar olmayan dünyada insanlar kendileri dışındaki canlılara çok da yaşama alanı bırakmıyorlar...
Artık doğanın derinliklerine bile müdahale ediliyor, insanlık bir şekilde doğanın en ücra köşelerine bile zarar verebiliyor...
Egemenliğini en üst perdeden sergiliyor insanlık doğaya karşı.
İnsani gelişmişlik veya refah düzeyi yıllık kişi başına düşen bilmem kaç dolarla ölüçlen bir şey değildir.
Doğal kaynakları minumum derecede tüketerek ayakta kalabilmektir gerçek anlamda gelişmişlik.
Düşünebiliyorsak bu doğrultuda yaşamalıyız.
Dünyanın öbür ucunda insanlar açlıktan, susuzluktan kırılırken, artık bayat ekmek bile yemez duruma geldik.
Ekonominin gelişmesi ne yazık ki duyarlılığımızın da geliştiğini göstermiyor; aksine duyarsızlaştırabiliyor bile..
Konu dağıldı gibi gelebilir ama hayattaki her bir gelenek bile hayata bakış açımızın yansıması değil midir?
Çevreci olmayı, vicdanlı olmaktan bağımsız düşünebilir miyiz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder